Waar Christus is, daar is de werkelijkheid van God. Maar daarom was deze Christus ook voor de religie een Godslasteraar. Want de religie, verdraagt God Zelf niet. Sie lebt von Seiner Fernesie; sie stirbt an Ihm (Zij blijft in leven, wanneer Hij op een afstand blijft; zij sterft, wanneer Hij Zelf nabij komt). Voor religie is God alleen in het “Jenseits”, aan de andere kant van het graf, òf Hij is ondergebracht op een bepaalde voor Hem bestemde plaats: de mystiek, of de kerk of de persoonlijke Godsgenieting…… Door zijn godsdienstplichten te vervullen krijgt God het Zijne, en wee als men Hem aantreft ook buiten zijn godsdienstvormen. Dát mag niet. Dan ontsteekt de godsdienstige mens altijd in woede! Dan wordt God vermoord, want de voortdurende bereidwilligheid om God te kruisigen, is een noodzakelijk bestanddeel van de religie. Jezus wil geen religie. Hij is het einde van de Joodse religie omdat Hij het einde van alle religie is. Religie is een ellips met twee brandpunten: God en mens. Christus is een cirkel met het ene centrum: God. Hij wil de heerschappij van God over alles: “Uw naam worde geheiligd, Uw Koninkrijk kome, Uw wil geschiede, zoals in de hemel zo ook op de aarde!” Dr Wissing, blz.148-149.
  Helaas dat deze richting die ongetwijfeld profetische elementen openbaart, niet komt tot de Bijbelse Eschatologie, maar ook vervalt op de klip van Schweitzer: wij gelovigen, moeten nu het Koninkrijk van God verwerkelijken; om dan in dat pogen zóver te gaan dat zelfs “de klassenstrijd” van het Socialisme wordt beschouwd als een onvermijdelijk middel om tot het gewenste doel te komen. Dr Wissing, blz. 167..   Genoeg, om te begrijpen wat deze richting wil. Wij moeten hier eerlijk uitspreken dat er zeer veel door haar gezegd wordt, dat wij van heler harte onderschrijven. Zelfs vindt het heroïsche dat haar kenmerkt, ongemene weerklank in ons gemoed. En de Kerk van Europa zou weldoen te vragen: wat heeft God ons door deze bezielde Zwitserse predikers te zeggen? Inzonderheid in betrekking tot ons onderwerp vinden we in zover ook bij haar bevestiging, dat zij uit het N.T. met tal van bewijsplaatsen aantoont, dat dit geen andere Eschatologie heeft dan het Oude; dat de eerste Christelijke Kerk tòt Augustinus op dat standpunt bleef staan. Maar daarná is gaan “verwereldlijken”.
  Jammer is echter dat zij, zoals wij zeiden, bij die erkenning nu niet het zich geheel houden aan het toekomstbeeld van de Heilige Schrift voegen.
Dat zij dit niet doen blijkt wel duidelijk uit het feit dat zij in ''t geheel geen melding maken van het rijk van de antichrist, dat naar de Schrift aan de Christus regering vooraf zal gaan, en in veel opzichten de gedaante van het Rijk van Christus zal vertonen.
  Wij kunnen daarop niet genoeg nadruk leggen in onze tijd, waarin we de heerschappij van de antichrist snel zien naderen. (vet dcb)
We staan telkens verbaasd als we uitingen lezen uit het kamp van deze jongere, sterk eschatologisch geaccentueerde richting, b.v. uit de Wereldbond van Kerken, het Religieus Socialistisch Verbond, de Internationale Christelijke Studenten Vereniging, waar bij ons de N.C.S.V. is aangesloten. Zelfs van de laatstgehouden Zendingsconferentie te Jeruzalem, waar velen in deze geest hebben gesproken; en van het veel geprezen boek van Stanley Jones, dat bedenkelijk dicht dit universalisme nadert. “Christus langs de Indischen heirweg”, 3e Druk, H. J. Paris, A'dam, vooral blz. 122-206.
En waarover? Dat men zo weinig verstaat, wat er in de naaste toekomst staat te gebeuren, en daarom zo slecht onderscheidt, wat alleen de laatste toekomst ons kan brengen.
  Ja nog erger, dat men nu meent aan de vooravond te staan van de heerlijkste bladzijde van de geschiedenis: het internationale Rijk van God. De jonggestorven, begaafde maar geheel door deze misleiding verstrikte jeugdprediker H.T. Oberman , daardoor onbedoeld duizenden jonge mensen misleidend, trok voor enige jaren het land door met een rede: “Christus en de nieuwe mensheid”, waarin hij een lentezang kweelde op de synthese-beweging van onze tijd, waarin hij de voorbode zag van het Koninkrijk van Jezus Christus.
Het komen van Christus op de wolken van de hemel, zichtbaar en lichamelijk, verwacht deze richting niet. Althans hebben zij dit reeds lang geridiculiseerd. Wat doet dat er eigenlijk toe! Het is slechts een vorm van de verwachting van zijn Toekomst, die we met name bij de apostelen en de eerste Christelijke Kerk vinden. Maar dit is het wezen van het Koninkrijk van Christus: een betere wereld! En nu meent men, dat die betere wereld nu komende is. Hoe kan men toornen op ons, die het juist andersom zien: nu komt het rijk van “de mens van de zonde”; d.i. van de mens op zijn eigen benen, zelfs in zijn religie!
  En waarom verbazen wij ons daar zo over? Omdat hieruit weer blijkt dat men aan de ene kant door zijn Bijbel- en Zendingsgenootschappen zich beijvert om het Woord van God te brengen aan alle volkeren en toch zelf meer leeft bij het woord van mensen dan bij het getuigenis van God. Meer leeft bij het Woord van Blumhardt ‘Wij bedoelen hier niet de vader, maar de zoon’ dan bij dat van Paulus. Meer bij het woord van Ragaz en Söderblom » Men leze vooral uit zijn, “De ware broederschap” blz, 123-171, dan bij dat van Petrus en Johannes. Meer bij de boodschap van Stockholm dan bij de Openbaring van Jezus Christus, Openbaring 1.1. Meer bij de uitspraken van de leiders van de Wereldfederatie van Christelijke Studenten dan bij die van de profeten van de Bijbel.
  Hoe verklaart deze richting toch uitspraken van de H. Schrift, als: “ Er zullen veel valse profeten opstaan en die zullen er velen misleiden, Matth. 24.11. Als iemand dan tegen u zegt: Zie, hier is de Christus of daar, geloof het niet; want er zullen valse christussen en valse profeten opstaan en zij zullen grote tekenen en wonderen doen, zó.; dat zij — als het mogelijk zou zijn — ook de uitverkorenen zouden misleiden. Zie, Ik heb het u van tevoren gezegd!, Matth. 24.23-25. Want velen zullen komen onder Mijn Naam en zeggen: Ik ben de Christus; en zij zullen velen misleiden, Mark. 13.6. Wij noemen hem wel: Antichrist, maar hij zal vooral met in zijn rechterhand de valse profeet, zich noemen: de Christus, zij het ook een nieuwe incarnatie van Hem; zoals we dit reeds zien bij Krishnamurti, de z.g. “Wereldleraar”. Zijn hoornen — d.i. zijn openbaring naar buiten — zullen aan de hoornen van het Lam gelijk zijn” Openbaring 13.11. Ja, zó universeel zal de antichrist zijn, dat “allen, die op aarde wonen, hem zullen aanbidden, uitgezonderd zij van wie “ de namen geschreven zijn in het boek van het leven van het Lam. Openbaring 13.8 Zie J. Krishnamurti: “Aan des Meesters voeten”, 1925, blz. 15-16, 39. “Het Meer van Wijsheid”, 1928, blz. 32-33.   En het doet grote tekenen, Openbaring 13.12-18. En zegt Paulus niet, dat eerst de dag van de antichrist moet komen en dat de Gemeente in hem — die uit de grtote afval tevoorschijn komt, nadat de Heere wat hem weerhoudt zal hebben weggenomen, geopenbaard wordt op zijn tijd — een onfeilbaar teken zal hebben om de Dag van Jezus Christus dàn spoedig te verwachten? 2 Thessalonizensen 2.3-12.
   Wat verwacht men dan nu toch?
De antichrist is er nog niet! De tekenen van de tijden tonen meer en meer, dat zijn heerschappij spoédig komt!
Hoe kan men dan nu toch Christus’ Dag verwachten?
De dag van de antichrist met zijn gevaarlijkste àller verleidingen, waarin de grote meerderheid van het Christendom zal worden verstrikt, — die komt!
  En waarom ziet men ons nu zo vragend, om niet te zeggen: verwonderd aan, over het feit dat er nog zijn, die vasthouden aan zulk een letterlijke opvatting van de profetieën, ook van de Openbaring? Ja misschien speelt er door die verwondering nog wel een medelijdende glimlach over zoveel onwetenschappe-lijke achterlijkheid.
Komt laat ons elkaar hier eens recht in de ogen zien medechristenen, ook mede-Schriftonderzoekers! Geloven wij nog zó aan de Bijbel als het Woord van God? Geloven wij dat de profetieën zoals ze daar liggen, van God zijn ingegeven? Dat de tekening van het karakter en de tijd van de antichrist Goddelijke voorzegging is, die daarom ook juist op haar tijd en wijze zal worden vervuld? Of hebben wij, met het verder gaan in de “organische” inspiratie, en “de menselijke factor” in de Heilige Schrift, ongemerkt de grenzen van de “Goddelijke autoriteit van de Heilige Schrift” overschreden? Ja, dàn gaan we verdwalen! Dan hebben wij eerst met heilige verontwaardiging het “mensengezag” van ons afgeworpen, en ziet! We gaan wéér buigen voor mensen. Hetzij religieus-filantropisch, hetzij religieus-sociaal, of ook religieus-ethisch, als het de praktische zijde is van een eschatologische verwachting. Die hebben we wel afgeleid uit de Schrift, maar hebben die daarna, echt subjectivistisch, losgemaakt van de Schrift en geconstrueerd naar menselijke maatstaf. Dan zijn we bezig als “de dwaze bouwer uit de gelijkenis van Jezus, ons huis op een zandgrond te bouwen, Mattheüs 7.26-27.
  Wij voelen ons enerzijds aan deze religieus-sociale richting verwant. We kunnen haar verstaan in haar reactie tegen intellectualisme, dogmatisme en kerkisme. Wij roepen haar dan ook van deze plaats toe: Wij willen met u staan naar een beleving van het Christendom zoals wij dat in het officiële Christendom tot in de zuiverste kerken toe, maar al te zeer missen. Waarom wij ook zo verlangen naar de eindelijke overwinning van het Koninkrijk van Jezus Christus! Maar keer u dan terug van het heilloze pad van de Schriftkritiek! Opdat u straks niet te laat bemerkt dat u met blijdschap hebt begroet, en met enthousiasme hebt helpen voorbereiden: een onderdeel van het rijk van de antichrist, dat u blind door idealisme, aangezien had voor het Koninkrijk van God!
→ begin

6. De Bijbels-eschatologische richting.
Deze richting is de oudste. Zij is zo oud als het Adventsleven zelf. Zij wenst zich geheel te houden aan de eschatologische verwachting van het profetisch Woord en ziet daarom op hoop tegen hoop met de Gemeente van Jezus Christus “van het begin van de wereld” — Heidelbergse Catechismus 21,54 en ook: De Kerk onder de loep — met de profeten en apostelen, met de Christelijke Kerk van de eerste drie eeuwen, met een grote schare van Christusbelijders uit alle landen en kerken, van voorheen en thans, met op Gods eigen toezegging gegrond verlangen … uit naar de openbaring van de Christusregering, als de eindelijke oplossing van het ellendeprobleem van deze wereld.
  Zij verkeert in een eigenaardige positie. Met de pas besproken religieus-socialen heft zij haar stem op naar twee zijden.
Vooreerst naar die van de nationaal en internationaal door zelfzucht en tweedracht verscheurde samenleving van de volken. O hoe warm doet haar de deernis aan, die veelmeer dan in de officieel kerkelijke kringen, waar de zelfgenoegzaamheid benauwt uit de doorvoelde preken en geschriften u tegenstroomt. H. Kutter: “Revolution des Christentums”, 1912. “Das Unmittelbare”, 1921. “Not und Gewissheit”, 1927 Tenslotte is het niet onze zaligheid waar het op aankomt. Maar God Zelf en Zijn Rijk dat komt, Zijn zaligheid. Vanuit eigen kleine wereld tot God, dat is de weg. God de eerste en de laatste.
Niet eigen leven niet eigen kerk, maar het Rijk van God, de heerschappij van God in hemel en op aarde, ook op aarde. Niet God ter wille van de mens, maar de mens ter wille van God. Juist zo vinden wij onze bestemming. Wie zijn leven verliest, zal het vinden. Gods eer en verheerlijking sluiten 's mensen zaligheid in. Ons zelf vergeten. Denken aan de zaak van God. Navolging van Jezus is strijdend geloof in Hem, Die alle macht heeft. Jezus is de levende, de verheerlijkte, de tegenwoordige, die in het heden Zijn genadekracht openbaart. Het einddoel is het Rijk van God, de volkomen overwinning van de liefde van God. Nu is het nog de tijd, om voor dat komende rijk van God te strijden.
  Blumhardt, een van de weinigen, die in de vorige eeuw sterk leefden in de verwachting van de zaligheid van de Heere, zegt in een van zijn preken: “Het is tijd dat ons Christendom uit het egoïstisch subjectivisme bevrijd wordt, waarin het terecht gekomen is en waarvan in de Bijbel geen spoor gevonden wordt. Ons Christendom draait veel te veel om ons eigen ik en de eigen zaligheid. In de Bijbel gaat het over het Rijk van God waarin de zaligheid van de enkele als iets vanzelfsprekends opgesloten ligt. ‘Rijk van God’ en ‘Dag van de Heere’ zijn de twee grote woorden die de Heiland op aarde gebracht heeft en in welke alles samen gevat is, wat wij ooit mogen verwachten en wensen”.   Zo zien wij het nog veel te weinig.
  Zo leven wij nog veel te weinig…
  Het meest duidelijk is dit aan te wijzen in de liederen die in onze kring gezongen worden.
Ik bedoel de liederen waarin wij zingen van de toekomst. Veel te veel wordt in deze liederen gesproken over het lieve ik. Veel te veel is het slot van deze liederen het sterven. Zeker de dood komt. Maar de wederkomst van Christus betekent de overwinning op dood en graf.
In onze liederen moest tot uitdrukking worden gebracht het verlangen van de Bijbel: “Kom Heere Jezus”, en het uitzien naar de voltooiing van het rijk van God.
Wanneer wij enkele Psalmen uitzonderen hebben wij geen liederen die het grote heerlijke werk van God in de toekomst van Jezus Christus bezingen. Wij hebben bijna geen gezangen die gedragen worden door de gedachte van het komende rijk van God: “Op Uw zaligheid wacht ik, Heere”, Ds J.J. Buskes Jr: “De verwachting van het Koninkrijk” blz. 23-24
  Wanneer wij leven bij het komend vrederijk van onze Heere Jezus Christus naar de Schriften, schrijnt dag aan dag het pijnlijk contrast tussen die komende wereld en deze tegenwoordige, ons door de ziel. Daarom kunnen wij zo inkomen in het leed dat vooral door de bezitloze massa Openbaring 6.6 wordt geleden.
We volgen met spanning de steeds brander wordende Sociale kwestie. En wij herinneren ons met schaamte hoe menigmaal de Kerk van Christus haar wereldpositie — denk aan de tijden van Constantijn de Grote, en de voorname plaats welke de Gereformeerde Kerken van verschillende landen in de eeuw van de Reformatie hebben gehad — ongebruikt heeft gelaten tot wegneming van sociale misstanden!
We zouden de Kerk wel eens willen wakker schudden, en haar meenemen de brede wijde wereld in: “Gaat heen in de hele wereld, predikt het Evangelie aan alle creaturen”Markus 16.16.
Doch daar hebben wij ook de boodschap gekarak-teriseerd die de Gemeente van Christus aan de wereld heeft te brengen: het Evangelie.
Het moet aan hoog en laag, rijk en arm, vorsten en onderdanen, werkgevers en werknemers worden verkondigd: alleen Christus kan de wereld verlossen.
  Geen revolutie; maar ook geen redeloos geweld tot handhaving van de macht. Neen; maar Christus naar Zijn Kruis, naar Zijn Bloed, naar Zijn Geest, naar Hem Zelf. “Sleep uw ik naar Jezus' Kruis, opdat Hij het daaraan hechte en ga dan naar Zijn graf, ga met Hem onder en sta met Hem op”. Dàt is de weg om van een zelfzuchtig mens een liefhebber van God en de naaste te worden. Maar dat ook alleen!
En dan komen de tegenwerpingen. Dan ook deze: het Christendom heeft de wereld niet kunnen redden en vernieuwen! Ja dat geven we toe. Maar Christus zal het doen! Zeker doen! “Hij komt, Hij komt, om de aard te richten, de wereld in gerechtigheid”, Ps. 98.4b, ber. Welk een boodschap!
  Maar nog een andere verwantschap voelt deze derde richting met de tweede: de positie tegenover de Kerk. Heeft de laatste op de Kerk tegen, dat zij veel te weinig eschatologisch leeft, dit is ook het bezwaar van de eerste. Wij hebben daarop in dit hoofdstuk echter te overvloedig gewezen dan dat we er nu nog eens bij zouden stilstaan. We noemen het alleen, om de juiste verhouding van deze drie richtingen te bepalen.
  Daartegenover moet dan weer heel dikwijls met de Kerk, voor zover zij het Schriftgezag wenst te handhaven en te verdedigen, de derde richting positie nemen tegenover de tweede: Laat toch Gods Woord staan ! Doe er niet af of bij ! (streep: dcb). Maar laat het uw enig richtsnoer blijven voor geloof en leven ! Ook voor de Eschatologie ! Dan zult u voor uw behoefte aan eschatologie, de èchte en hèchte grond vinden in het Oude Testament èn Nieuwe Testament. óók in het laatste.
  Want er is geen tegenspraak tussen beiden.
  Niet mogelijk, maar ook niet werkelijk.

→ begin