Poëzie

De sneeuw kwam vandaag urenlang in
zachte vlokken. Ik schreef er regels op
die langzaam smolten. Over jou, dacht ik
Maar het ging over mij: hoe ik jou zie
En dat het mijn blik is die jou tekende
in zachte, smekende bekentenissen

Dat het nacht en dat wij samen doolden
en hoe vertrouwd dat was om samen
te dwalen. Hoe licht dat voelde, hand
in hand. En dat het heel ver stil was
Dat het de reis, niet de bestemming
En dat we samen samen konden zijn

De sneeuw kwam vandaag met bakken
uit de hemel en een verlicht moment
keek ik omhoog. Daar werd het nieuw
en zonder woord geboren en gedeeld
in onvoorwaardelijke overvloed, nieuw
en onontgonnen. En toen keek jij me aan

Wat je ziet, kent een horizon
en waar je naar kijkt, kent een
verdwijnpunt. Wat als jij daar
zelf staat? Goed gekleed en
met de zeewind in je haren

Meeuw, hert en vos dringen
zich op aan dit beeld om het
zwerk, het woud en het vege
lijf van prooidieren te tonen
stappen we uit het nu in de tijd

raken we het wee aan van
verlies. Harde lijnen dwingen
ons tot keuzes waarin we niet
kiezen maar langzaam vallen

Nieuwe naam

ongepubliceerd

Ik droomde dat ik worstelde en
van een engel won. Ik was sneller
en mijn armen waren sterker. Toch
nog ontwrichtte de engel mijn heup

Ook kreeg ik een nieuwe naam die
mij herinneren zou aan wat ik deed
Ik wilde winnen en niet leren, won
maar leerde niet: een Pyrruswinst

Ten slotte las ze mij de les over de
beelden die ik zelf verzon en labelde
met gezochte emoties. Ze vroeg mij
beelden te onderzoeken. En te voelen

Mij te verwonderen over wat ik zag
tastbaar te maken bij wie ik woonde
de ommuurde tuin te delen met
gelijkgestemden. En lief te hebben

De herberg

Gepubliceerd: Vuurvliegjes in m'n buikholte (2017)

Mijn erf is vrij toegankelijk, binnen brandt
een vriendenvuur. Bier krijg je tegen een
vergoeding, niet omdat je ervoor betaalt
Net als de soep en versgebakken brood

Ik heet je welkom en nodig je uit om
aan te zitten. Deze plek is bedoeld om
uit te rusten en om aan te sterken. Ik
vraag je naar je verhaal, vertel het mij

Ik zal geduldig luisteren en als je vraagt
welke kant je morgen op moet, zal ik je
de weg naar zee wijzen, vertellen waar
de bergen rijzen en waar het woud is

Je zult veilig zijn tussen mijn muren
maar het is een pleisterplaats. Vandaag
mag je de held zijn, morgen moet je hier
vandaan. Jou wachten nog andere stenen

Vlissingen

Gepubliceerd in: 1000schonen (2016)

Omdat je opgegroeid bent
in ‘n plaats als dit en kansen
om hier niet te zijn, hebt
laten gaan, in Vlissingen

Omdat verhalen van ver weg
je nooit bereikt hebben en
jij die woorden toch al niet
verstond, in Vlissingen

Daarom begraaf jij straks
je lief, verteerd door liefde
wiens goesting jij nooit hebt
doorgrond, in Vlissingen

Daarom spook je rond, in
droefenis en eenzaamheid
door straten wereldvreemd
en stil, in Vlissingen

Mijn liefste F., ik pak mijn
koffers en vertrek. Laat af
de zonden van je jeugd!
Verdwijn uit Vlissingen

Tijdrit

Gepubliceerd in: JuniGedicht (2015)

Heeft de aarde bewogen toen ik met mijn vingers
knipte? Toen ik als een ploegschaar het landschap
naar boven trok en het opnam tegen de wind?

Ik zeil door de lucht met vaart, met richting, berijd
het uurwerk van de tijd. ‘k Verruil woning met werk

‘Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding’

En ik treed in m’n lichaam, voel het pompen van
mijn hart, hoor bloed ruisen langs de wolken, zink
in stoempende cadans. Een trilling, nee, een dans

En ik verruil kantoor met zachte boter, speltbrood
water, witte wijn. Ik bruis van energie, straks nog
een wissel in de tijd. Dan slapen van een droom

Heeft het fietsen mij gebracht wat ik wilde? Het
heeft mij overal gebracht. Intens beleef ik dat

Recht is de zee

Gepubliceerd: De witte spiegel (2014)

We staan op het duin, hoger
dan herten en bomen Vogels
kijken wij in de ogen, maar
onze blik is richting de einder

Recht is de zee als een streep
Golven bevinden zich onder
onze voeten waar gras wuift
vossen het hazenpad kiezen

We staan in het landschap en
zetten ons schrap tegen de
vloed van gedachten die ons
overmant nu we samen zijn

Ik heb je de vraag gesteld en
je wilt eerlijk zijn Alleen als
jij mij vertrouwt, kun je jouw
grote geheim met mij delen

Recht is de zee en het geeft
houvast Ik ben de reling van
jouw schip-in-de-storm Hou
me vast, richt je op de einder

Op blote voeten in het duin

Geplubiceerd: Zand aan m'n handen (2013)

Ik wandel en dan kom je naast me lopen
slaat een arm om m’n schouders en schudt
ongemakkelijk de veren op je rug. In het duin
zijn we samen, wind en zand; ik herken je aan
je blote voeten die geen sporen achterlaten

Je ziet de lucht –bijzonder, vind ik dat- en
beschrijft het landschap als een reiziger
Ik herken wat je zegt, voel me er thuis
Zelf put ik houvast uit de taaie wortels van
brandende struiken die nimmer verteren

Ik had je de vos beloofd, beroofd van z’n
natuurlijk instinct door mensen die voederen
Maar jij wilde ‘m niet zien en wij zagen ‘m niet
Later, op de parkeerplaats, wil ik je bedanken
maar waar ik ook kijk… jij bent daar niet