Een heerlijk warme zomeravond, twintig jaar geleden.
We zijn gebracht met de auto en afgezet op loopafstand van het Bellamypark. Het geluid in het anders zo stille centrum van Vlissingen doet onze harten sneller kloppen. Alsof je hart eerder dan je hoofd doorheeft dat hier vanavond geschiedenis wordt geschreven. Dat de Zeeuwse helden van weleer worden weggespeeld door het bandje met de rug naar het standbeeld van Michieltje. Het enthousiaste publiek zingt de liedjes uit volle borst mee. Dit is een
thuiswedstrijd. Bløf is wereldberoemd in Zeeland.
Bellamypark wordt Belhamelpark ... misschien omdat Paskal op het laatste moment geen
k - l - o - o - t - z - a - k durft te zingen of omdat hij dat spandoekje ziet: "Liefs uit Vlissingen".
Het is erg laat als iedereen op huis af gaat.
Het is 14 augustus 1998: de dag dat ik Bløf voor het eerst live zie spelen en ontdek dat het generatieconflict is opgelost. Jong én oud die uit hun bol gaan bij dezelfde
liedjes? Marco Borsato zou dat later "een strik om de generatiekloof" noemen.
Zelfs het provinciebestuur vindt de muziek mooi. |
tje's
