We zijn toch weer even op het strange maar dan niet om te zonnen.
Het Zeeland Nazomerfestival (ZNF) is berucht en beroemd geworden vanwege locatietheater op niet voor de hand liggende plekken. Dus: voor een Amsterdammer zonder auto zoals ik niet eenvoudig te bereiken en daarom heb ik niet veel van ZNF meegekregen. Wel een of twee concerten in Middelburg zoals Bløf met Femi Kuti op het Abdijplein (2004) - een verhaal apart natuurlijk - en tijdens fietstochten kwamen we weleens zeer vreemde stellages tegen in het landschap en dan zeiden we tegen elkaar: "ZNF is
hier vanavond!"
Dus toen ZNF een voorstelling had op loopafstand moesten we daarheen natuurlijk.
Locatietheater is vaak in de openlucht en dat draagt het risico met zich mee dat voorstellingen worden afgelast. Niet leuk, want de kassa van het ZNF loopt toch al niet over.
Ook deze voorstelling is al een keer afgelast en de avond dat wij gaan, dreigt er noodweer. Het levert tegen zonsondergang een prachtig kleurenspektakel op. Dat is alvast mooi meegenomen!
Kustpijn Paardenkracht. Zo heet
de performance van Carmen Schabracq (1988) op het strand van Zoutelande. Bij een wandeling richting Westkapelle hebben we al paardenkoppen van ijzerdraad aan paalhoofden ontdekt. De voorstelling zelf bestaat letterlijk en figuurlijk uit het trekken aan een dood paard. Schabracq weet met een enorme inspanning het zware gevaarte het strand op te slepen. Ik ga hier verder niets over zeggen.
De verslaggever-van-dienst van de PZC meldt dat je de "pijn en kracht" voelt, maar dat dat beter gaat als je even
je ogen dicht doet. Voor dat doel worden blinddoeken uitgedeeld ... maar hij niet, Lex de Meester niet, ik niet doen daar aan mee want ... dan kun je niet zien wat er gebeurt en geen foto's maken.
En zo hebben we waarschijnlijk de clou gemist (maar wel droog thuis). |
tje
