My Backyard onderzoekt de breekbare grens tussen de binnen en buitenwereld. Tussen de private en de publieke sfeer. In Nederland is de grens tussen de Openbare en de huiselijke wereld niet rigide. De beide leefsferen gaan bijna ongemerkt in elkaar over. Befaamd in het buitenland is het veelal ontbreken van gordijnen of andere vormen van visuele afscheidingen aan de straatkant van de woningen. Hierdoor lijkt het of het huiselijke leven zich bijna in het openbaar afspeelt. Algemeen wordt aangenomen dat dit een specifieke Calvinistische erfenis is die er op neerkomt de schijn de vermijden iets te verbergen te hebben of de buurt reden tot roddel te geven.

In Japan is de grens tussen het private en de buitenwereld streng gescheiden. De binnenwereld is een zorgvuldig gekoesterde kleine kern, waar een buitenstaander niet zomaar toegang heeft. Toegelaten worden tot de kleine familiaire clan betekent onvoorwaardelijke toewijding, loyaliteit en trouw, begrip, acceptatie en vergeving van elkaars fouten. De Japanners noemen dit Uchi en Soto. Het begip Uchi is opgebouwd uit twee karakters: boven: het teken voor dak en onder voor: mens / persoon.

Uchi staat voor het kwetsbare, het binnenste in alle betekenissen. Het omvat vele begippen als: familie, warmte, vrouw, kind, het persoonlijke, het binnenste van het huis, het haardvuur, de schuilplaats, een plek van rust, veiligheid en vreugde. Het impliceert ook de achterkant (Backyard) de niet naar buitengekeerde facade.

Soto staat voor de buitenwereld, je groot houden, je best doen om zo goed mogelijk voor de dag te komen, altijd alert om om gezichtsverlies te voorkomen. Dit is de meer onpersoonlijke wereld. Een van de betekenissen van Soto is ongebonden, onpersoonlijk en Uchi het tegenovergestelde.

Het thema van de expositie In My Backyard is de intieme directe omgeving van de kunstenaar. Van de huiskamer tot de openbare ruimte aan de overkant van de straat . De kunstenaars maakten speciaal voor dit project nieuw werk. Aan de deelnemers is gevraagd een visie te geven op wellicht ogenschijnlijk niet spectaculaire, maar dierbare plekken: van de huiskamer, via de achterstraat, de wijk, tot aan de rafels van de stad, waar de bebouwde omgeving overgaat in een soort niemandsland, een soort einde van de bewoonde wereld, die nog vol zit met sporen van menselijke aanwezigheid en bedrijvigheid, utiliteitsbouw die geen esthetisch uitgangspunt heeft, de plekken waar de stad zich langzaam overgeeft aan de natuur. Plekken die iedereen zich uit zijn kindertijd herinnert: vergeten gebieden, waar de eerste verkenningen op velerlei gebied plaats vonden. Doel is zowel persoonlijke en sterke herinneringen aan gebeurtenissen in het leven van de kunstenaars in beeld te brengen als eigentijdse portretten van twee landen naast elkaar te zetten.