thuis

Column Geboorteboom

In een van de vele baby/kinder/moeder/ouderbladen las ik onlangs de column van Angela Schijf. In haar maandelijkse stukje over haar opgroeiende kinderen schreef ze over afscheid nemen van dingen die niet meer terug komen, in dit specifieke geval: luiers.
Als je jongste kindje eenmaal uit de luiers is, neem je afscheid van een tijdperk en beland je met je kind in een nieuwe periode. Zo gaat het maar door en door. Zo was de strekking van het stukje ongeveer.
Bij de column stond een foto van de actrice met haar oudste dochter Bloem. Ondanks de hoge hakken die Angela Schijf op de betreffende foto droeg, was zij niet meer dan anderhalve kop groter dan haar tienjarige dochter.
Bij het zien van deze moeder en dochter foto moest ik meteen aan Jip denken. Dat zit zo.
Naar aanleiding van zijn geboorte, ruim tien jaar geleden, kregen wij van oma Marion een geboorteboom. Deze boom - onderdeel van een nieuw bos ergens in Brabant - stond symbool voor de geboorte van een nieuw mens. Tezamen met vele andere boompjes vormde het boompje van Jip het begin van een kersvers bos.
Zuurstof voor de toekomst, zeg maar.
Op een goede dag reden wij naar Brabant om het boompje van Jip eigenhandig te planten. Samen met honderden andere kersverse ouders, die ook allemaal zo'n boompje cadeau hadden gekregen.
Op die nog kale vlakte was ik net begonnen met het graven van een gat toen wij ontdekten dat vrijwel naast ons een geboorteboompje werd geplant voor Bloem, dochter van Angela Schijf en haar echtgenoot Tom Van Landuyt.
Op een van die foto's van die dag - niet genomen door mij, dus het is echt niet expres gegaan - zie je de actrice op de achtergrond staan met haar dochter in een draagzak. Een hummeltje, net als Jip. Amper enkele maanden oud.
Inmiddels zijn we tien jaar verder en is Bloem getuige de foto in het magazine geen hummeltje meer, maar een heuse tiener. Net als Jip. We staan op het punt van een nieuw tijdperk, waarin je als ouder weer met heel andere dingen te maken krijgt.
De geboorteboompjes, die wij destijds ergens in Brabant hebben geplant, zijn inmiddels vast geen lullige takjes meer. Ze zijn vast uitgegroeid tot bomen die hun takken steeds verder uitstrekken. Steeds groter en langer, zoals het lijf van Jip ook steeds sneller lijkt te groeien, waardoor zijn broeken en shirts soms wel erg snel te klein worden.
Volgend jaar gaat hij naar groep 8, moeten we een middelbare school gaan kiezen, noem het allemaal maar op. Het lijkt nog ver weg, maar dat leek het destijds ook toen we samen met al die andere kersverse ouders onze geboorteboompjes aan het planten waren.