|
Samenwerkingsverband De Vijfhoek
Maria
Onbevlekt Ontvangen (Kloosterkerk) – Nieuwe Niedorp
H. Wulfram – Waarland
H. Martinus – ’t Veld
H. Hart – Heerhugowaard De Noord
H. Familie – Heerhugowaard ‘t Kruis
Berichten van het Pastorale Team
7 april 2023
PASEN 2023
Weer een ander Pasen dan andere jaren. Het liturgisch rooster dat al
gemaakt is in 2022, stonden in de parochiekerken de Goede Week vieringen
gepland om samen de Goede Week goed te vieren. Door het onverwachte
overlijden van pater Gerard Remmers en de herstellende pastor Tilma werd
het een versoberd rooster. En toch willen met elkaar de Goede Week
vieren. Het was een gepuzzel met tijden, met plaatsen, met steeds in
gedachte dat we samen mogen vieren en dat is de plaats en de tijd daar
ondergeschikt aan. Zouden wij als geloofsgemeenschappen niet dood zijn
als we alleen zouden kijken naar onze eigen vertrouwde parochiekerk en
dat wat we gewend waren uit het rijke Roomse leven. Gelukkig is mijn
ervaring in deze Goede Week dat dat Roomse leven verder gaat dan eigen
parochiekerk en het behouden van parochiegrenzen.
Ging Jezus niet ook steeds over een grens heen in zijn lijden en dood.
Hij wilde ook niet de beker leeg drinken die Hem werd aangereikt door
God. De beker van lijden, foltering leidend tot de Kruisdood. Lijdend
voor mensen van nu: zij die geen thuis hebben, mensen aan de onderkant
van de samenleving, mensen in het besef dat zij op de verkeerde weg
leven. Hij droeg hun kruis als het zijne. Hij is geslagen zoals vele
mensen geslagen worden door oorlog, haat en discriminatie. De
zweepslagen waren de zweepslagen die wij als mensen elkaar geven door
elkaar niet te zien staan.
Met Zijn kruisdood nam Hij dit allemaal mee in het graf: Zijn Lijden,
Zijn sterven. Het werd verzegeld met een zware steen. De opdracht die
Hij van God heeft gekregen bij Zijn geboorte kwam in vervulling. Hij nam
alles op zijn schouders om het voor ons mensen van toen en van nu 2023
te dragen. Hij ging de grens van leven over naar de dood.
Op de morgen toen drie vrouwen naar Zijn graf gingen om Hem te
verzorgen, zagen zij dat Jezus juist weer over een grens was gegaan: de
grens van over de dood heen: Zijn Opstanding uit de dood. Een grens waar
wij in geloven: Jezus is verrezen uit de dood. Hij geeft ons de kracht
om ook uit ons doodse leven op te staan en er te mogen zijn niet alleen
voor ons zelf maar juist om er voor elkaar te zijn. Grenzen moeten dan
worden weggevaagd, we kunnen niet blijven zitten in dat wat we gewend
zijn maar we mogen opstaan richting een nieuwe toekomst met elkaar en
dan zijn grenzen de grote steen die voor het graf ligt van onze
toekomst. We kunnen deze steen wegduwen.
Pasen 2023 brengt juist de opstanding van gemeenschappen. We hoeven niet
te vrezen voor de toekomst. Dat deden de vrouwen bij het graf ook
vrezen: Hoe moeten we verder zonder Jezus nu Hij de kruisdood heeft
ondergaan. Laat de paasvreugde, zoals bij deze vrouwen toen zij Jezus
ontmoetten na zijn opstanding, ook bezit van ons nemen. Anderen mogen
merken wat het nieuws van de opstanding van Jezus met ons doet:
liefdevolle omgang met elkaar, vriendelijke woorden, respectvol oordeel
over anderen. Samen een nieuwe toekomst durven aangaan. Mogen wij iets
van de kracht van Jezus ervaren om ook op te kunnen opstaan in de nieuwe
wereld.
Ik wens u allen een gezegend Pasen.
Toon Jorink,
diaken.
3 maart 2023
AFSCHEID VAN PATER GERARD REMMERS.
Zeg maar Gerard, zo stond hij in het leven, een mens die
een medemens ontmoet. We hebben afscheid van deze markante man moeten
nemen. Dit vond plaats afgelopen zaterdag in een volle kloosterkerk van
Nieuwe Niedorp. De kerk die hem aansprak, zijn verbondenheid met
Franciscus, daar wilde als hij zou overlijden zijn viering van het leven
vieren. Dit zei hij al aan het begin van de periode dat hij in onze
regio werkzaam was.
Iedereen die bijgedragen heeft om zijn viering van het
leven mogen wij bedanken. Hieruit bleek ook hoe geliefd Gerard in de
gemeenschappen was en is. Dankbaar dat we dat met elkaar samen hebben
mogen doen.
De laatste periode van zijn leven stond in het teken van:
Hoe ga ik het avontuur aan dat de dood heet. Hij was er niet bang voor,
leefde er stap voor stap er naar toe. Hij heeft genoten van het leven
tot het laatst aan toe. Hij onderhield met velen contact, juist in deze
periode, zo ook met bisschop Hendriks.
Op de website www.arsacal.nl van de bisschop, schreef hij
het volgende:
P. Gerard Remmers ofm cap.
De Kapucijn Pater Gerard Remmers was eigenlijk nog maar
kort geleden in ons bisdom komen wonen, in Heerhugowaard, maar zijn
inzet in de parochies maakte hem al gauw geliefd. Hij was vol pit en
enthousiasme en wilde graag nog iets oppakken. Hij zou tot administrator
worden benoemd, maar de Heer beschikte het anders. Zomaar ineens bleek
hij ernstig ziek te zijn en nog maar korte tijd te leven te hebben. Die
korte tijd die hem gegeven was, werd ook een periode van genade, van
overgave en van dankbaarheid, terugkijkend op zijn leven. Nog afgelopen
zondag stuurde hij een e-mail waarin vol dankbaarheid terugkeek, ook op
de laatste tijd in ons bisdom. Een dag later had hij deze aarde
verlaten..
Hij overleed maandag 20 februari in het Hospice van
Alkmaar. Hij noemde het De Hemel Op Aarde.
Dan rijst de vraag en hoe nu verder. Deze vraag is niet
zomaar te beantwoorden. Er vallen heel veel gaten in het rooster in de 6
parochies waar Gerard werkzaam is. Wij als pastores team van het
dekenaat Schagen zullen dit zo goed mogelijk proberen in te vullen. Dat
betekent dat er voor u soms onbekende priesters, catechisten voor zullen
gaan in de vieringen. We mogen en kunnen gelukkig blijven vieren met
elkaar, zeker nu wij op weggaan naar Pasen. De voorbereiding is begonnen
met de veertigdagentijd. We mogen tot inkeer komen dat wij ons leven
soms anders moeten inrichten om ons doel te bereiken. Juist als we het
samen doen wordt het minder moeilijk en kunnen we na de veertigdagen
echt Pasen vieren.
Namens het gehele pastores team van het
dekenaat Schagen: Toon Jorink, diaken
3 februari 2023
Stand van zaken rondom mijn gezondheid (Gerard Remmers):
Afgelopen vrijdag werd er bij mij hersentumoren
geconstateerd, waarvan verwacht wordt, dat ik daar niet van genees.
Hierdoor ben ik genoodzaakt al mijn activiteiten in alle parochies te
staken. Dit doe ik met pijn in mijn hart.
De komende tijd zal het duidelijk worden hoeveel tijd ik
nog heb en hoe. De onderzoeken gaan deze week verder en er zal een plan
komen van hoe of wat verder.
Ik vraag u voor mij te bidden om kracht dit te dragen.
Gerard Remmers
0651553475 alléén
voor whatsapp!!!
Koraal 162
1703DX Heerhugowaard
U kunt mij een sms, whatsapp of een mail sturen, telefoon
liever niet.
Namens de pastores het onderstaande over de situatie die
hierdoor ontstaan is:
U heeft het bericht van pater Gerard gelezen, dat
betekent in onze parochies een heel groot gemis. Wij wensen hem veel
kracht toe om dit te dragen.
U kunt altijd een kaartje naar hem sturen naar het
bovenstaande adres.
Maar met het onmiddellijke neerleggen van zijn
werkzaamheden heeft dat ook gevolgen voor de parochies. Voor de
vieringen waarin pater Remmers zou voorgaan moet een vervanger worden
gezocht of deze vieringen komen te vervallen.
Wij, als pastorale team van de regio Schagen zullen
proberen dit zo goed mogelijk op te lossen.
U kunt het beste de websites en de dorpsbladen in de
gaten houden voor de mogelijke veranderingen.
Namens het pastoresteam regio
Schagen Toon Jorink, diaken
Nieuws
van pastor Tilma
Beste parochianen,
Velen van u heb ik al lange tijd niet meer gesproken.
Daarom wil ik graag vertellen hoe het met me gaat.
Sinds april vorig jaar heb ik mijn werkzaamheden als
pastoor moeten neerleggen. Vanwege een burn-out ontbrak het me aan
energie. Zelfs tegen de dingen die ik normaal gesproken graag deed, zag
ik toen enorm op. De spanning en vermoeidheid had zich al veel te lang
opgebouwd. Dat merkte ik pas goed toen ik me overgaf aan rust. Het bleek
een periode te worden die veel langer ging duren dan ik van tevoren had
kunnen inschatten.
Inmiddels gaat het gelukkig weer een stuk beter. De
eerste maanden waren niet leuk. Daarna kreeg ik weer meer zin en blije
dagen. Wel moest ik nog oppassen om niet te veel te doen. De laatste
maanden merk ik dat ik weer veel meer aankan. Voorzichtig denk ik na
over hoe ik weer pastorale taken kan oppakken. Daarbij moet ik wel goed
de vinger aan de pols houden, om niet tegen dezelfde problemen aan te
lopen als voorheen. Het is fijn dat ik mensen om me heen heb die me
daarbij begeleiden.
Ik ben erg blij dat allerlei vrijwilligers en de andere
pastores zoveel hebben overgenomen in de parochies. Heel veel dank
daarvoor! Bedankt ook voor al uw lieve (kerst)kaarten. Dat deed me
steeds weer goed.
pastoor Tilma
6 januari 2023
EEN KORTE TERUGBLIK
Voor de Kerstmis was de grote vraag "hoe zal het gaan dit
jaar.?”
Een paar jaar geen gewone vieringen met Kerstmis in de
kerk. Weten mensen de weg nog wel te vinden? Er hebben al zoveel mensen
afgehaakt. Ik ben in heel wat vieringen mogen voorgaan met de Kerstdagen
en ik vond het elke keer weer een feest. Goed Bezette vieringen, koren
die hun uiterste best deden om er wat moois van te maken, kerken die er
schitterend uitzagen.
Het was weer genieten als vanouds.
Maar het allerbelangrijkste misschien was wel de fijne
sfeer die overal in de kerken voelbaar was. En of het nu de intieme
viering van vijf uur in de ochtend was of de uitbundige viering op
Tweede Kerstdag in De Noord was, het was overal feest.
Wat ik ook erg fijn vond was dat op Tweede Kerstdag al
onze kerken weer open waren.
Ik heb ze alle vijf bezocht om overal nog eens te kunnen
genieten van de kerststallen en de overige versiering. In elke kerk
waren gastvrouwen en of gastheren aanwezig die je begroetten met iets te
drinken of een kerstkransje Je voelde je op zo'n manier echt heel erg
welkom in de kerk. Fijn dat er zoveel mensen zich hiervoor hebben
ingezet.
Op het moment dat ik dit schrijf is het Oudjaar.
Niemand weet gelukkig wat het nieuwe jaar ons zal
brengen.
Er gaan zeker veranderingen komen, ook in ons
parochieverband, alleen heb ik nog geen enkel idee van welke kant het
uit zal. gaan. Het bisdom heeft daar het laatste woord in.
Het belangrijkste vind ik dat we gaan proberen onze
geloofsgemeenschappen zo goed mogelijk in stand te houden. De lokale
gemeenschappen zijn de bouwstenen van de kerk.
Tijdens de Kerstdagen hebben we ons weer van onze beste
kant laten zien. En of het nu de Kerstwandeltocht in Waarland was of het
openstellen van de kerk op Tweede Kerstdag in 't Veld of in De Noord of
in 't Kruis of in Nieuwe Niedorp of Waarland, altijd waren er mensen uit
de parochies aanwezig. We hebben ons als geloofsgemeenschappen van onze
beste kan laten zien.
Moge dit een inspiratie zijn voor het komende jaar.
pastor Gerard Remmers, kapucijn.
12 december 2022
KERSTMIS NADERT.
Buiten vriest het en af en toe een sneeuwvlok. Echt dagen
voor Kerstmis. De stal staat en de boom is versiert. We maken ons op
voor Kerstmis. Eindelijk mogen we weer in alle kerken vieren op 24
december en op 25 december in de vroege ochtend om 05.00 uur in
Heerhugowaard de Noord. Maar Kerstmis is meer dan de stal en boom en
naar de kerk gaan.
Kerstmis is opnieuw het licht willen zien in een wereld,
daar waar heel veel duisternis is. In de advent hebben naar het licht
toe geleefd. Licht dat juist met Kerstmis naar ons toe komt. Het komt
ons toe dat wij weer licht zien, licht van de kleine vrede thuis en in
families. Mag er ook licht van de grote vrede in de wereld. Vrede tussen
de volkeren en groeperingen. Laat het kleine vlammetje van vrede dat in
ons brandt groter worden door er gewoon te zijn voor de mensen om ons
heen. Denk dan ook hen die alleen gaand zijn. Er kan altijd wel iemand
aan uw tafel schuiven met Kerstmis. Oog en oor maar vooral hart hebben
voor elkaar zal een grotere vlam geven.
Samen op weg naar Kerstmis betekent dat we ons mogen open
voor de ander.
Dat wensen wij als pastores team u allen toe.
Gerard Remmers OFM cap
en Toon Jorink, diaken.
2 december 2022
ADVENT: TIJD VAN VERWACHTEN
Toen in de vroege middeleeuwen een datum voor het
Kerstfeest werd gekozen hebben ze er in Rome heel bewust voor gekozen om
het Kerstfeest bijna te laten samenvallen met het Germaanse
midwinterfeest, het zg. joelfeest. Dit was een feest waarbij werd
gevierd dat de kortste dag weer voorbij was en dat het langzaam lichter
zou worden. Op deze manier hoopte men de Germanen gemakkelijker te
winnen voor het licht van Kerstmis, het licht van Christus.
Het werkte en de Germanen werden langzamerhand Christen. En nu zitten we
in de voorbereiding op Kerstmis, de Advent. Elke dag is het wat korter
licht. Het is voor veel mensen een sombere tijd. Die somberheid proberen
we dan te verdrijven we dan met binnen en buiten zoveel mogelijk
lichtjes aan te brengen. Ook in de liturgie is het de laatste weken wat
somber geweest. Vaak lezingen over het einde der tijden en veel kommer
en kwel.
Maar nu is er weer een nieuw kerkelijk jaar begonnen en zitten we in de
advent. En juist in de periode dat het buiten steeds donkerder en
somberder wordt biedt de liturgie hoop. Eens zal de duisternis voorbij
zijn, het Licht zal komen.
En natuurlijk de Advent is een periode van inkeer. De liturgische kleur
is dan ook het wat sombere paars. Maar toch… iedere week wordt er een
kaars meer ontstoken omdat het Licht onstuitbaar eraan komt. We zijn ons
weer aan het voorbereiden op het Kerstfeest waarbij we vieren dat het
Licht het altijd zal winnen van de duisternis. Ik vind dit altijd een
heel bemoedigende periode in het jaar. Want we mogen dit natuurlijk
doortrekken naar ons eigen leven. Ook dan is het soms duister en denken
we dat het nooit meer licht zal worden. Maar ook dan is er altijd hoop.
Zelfs als alle hoop verloren lijkt en we aan het einde van ons leven
staan is er voor ons Christenen altijd nog de hoop op en het geloof in
het eeuwig leven bij God. Misschien is dat wel de reden dat deze
voorbereidingstijd op het Kerstfeest mij zo aanspreekt. Het is een tijd
van verwachten maar vooral een tijd van hoop.
Het Licht is altijd sterker dan de duisternis en het Leven is altijd
sterker dan de dood.
Ik wens ons allemaal een goede Adventstijd toe.
Gerard Remmers, kapucijn
31 oktober 2022
 GEBED
GEVRAAGD
Broeders en
zusters,
Van 7 tot en met 13 november aanstaande zijn wij als
Nederlandse bisschoppen in Rome voor ons bezoek Ad Limina. Het bezoek is
op de eerste plaats een pelgrimage want we bezoeken de graven van de
apostelen Petrus en Paulus en vieren op die plaatsen de Eucharistie. In
die week worden we tevens ontvangen door paus Franciscus voor een
ontmoeting, hetgeen een uitdrukking is van onze verbondenheid met de
paus die de opvolger is van de apostel Petrus en als zodanig de bisschop
van Rome en eerste herder van de Kerk. In de loop van de week hebben wij
als bisschoppen ook gesprekken met verschillende afdelingen van de
Romeinse curie, dicasteries geheten, zoals die van de bisschoppen, de
liturgie, de geloofsleer, cultuur en onderwijs, etc.
Met het oog op ons bezoek Ad Limina, willen wij u vragen
om in de parochies onze pelgrimage en de ontmoetingen met de paus en de
curie met uw gebed te begeleiden. In het Evangelie is het Christus die
zijn leerlingen aanspoort om te volharden in gebed (Lucas 18). Het
evangelie getuigt er ook van dat de Heer zelf voortdurend trouw is aan
het gebed, dat heel zijn leven en werken wordt gedragen door gebed.
Graag vragen wij u om onderstaande gebed mee te nemen in
uw persoonlijk gebed: Bidden wij om zegen over het Ad Limina bezoek van
de Nederlandse bisschoppen in Rome, hun ontmoeting met de paus en zijn
medewerkers. Om eenheid in de wereldwijde gemeenschap van de Kerk. Om
goede vruchten van geloof, hoop en liefde door de kracht en inspiratie
van de Heilige Geest.
Bij voorbaat danken wij u voor uw gebed. Op onze beurt
willen wij u in de dagen van het Ad Limina bezoek van harte verzekeren
van onze verbondenheid in gebed.
De bisschoppen van Nederland.
Hartelijke groet,
Diaken Hans Bruin
Parochie St. Christoforus Schagen
8 oktober 2022
Veranderingen
Beste parochianen van De Vijfhoek.
Al enige tijd heb ik mijn werkzaamheden moeten
neerleggen. Mijn welzijn noopte mij daartoe. Gelukkig gaat het weer goed
met mij, hoewel ik opeens 4 maanden geleden werd gehinderd door
‘Gordelroos’. Een pijnlijke ervaring, waardoor ik wederom mijn werk niet
kon hervatten. Verheugd was en ben ik, dat uw pastoresteam werd
uitgebreid met pater Gerard Remmers. In afwezigheid van pastoor Tilma en
ondergetekende, heeft hij, tezamen met diaken Toon Jorink de honneurs
waargenomen. Dank daarvoor.
 Vanaf
2017 ben ik door de bisschop aangesteld als diaken in uw regio De
Vijfhoek. Met veel plezier heb ik dit werk gedaan. Maar recentelijk is
mij gevraagd of ik diaken Piet Steur in Schagen zou willen vervangen.
Piet heeft de bisschop namelijk gevraagd hem per 1 januari 2023 wegens
emeritaat eervol ontslag te verlenen. Na enige bedenktijd heb ik hier
positief op geantwoord. En met ingang van 1 oktober 2022 heeft de
Bisschop mij voor 0,5 fte tot diaken benoemd in de
Samenwerkingsverbanden Den Helder en De Vijfhoek en de Parochie St.
Christoforus in Schagen. Hierbij komt de nadruk te liggen bij de
parochie Schagen.
Incidenteel blijf ik beschikbaar voor de andere parochies.
Ik dank u allen voor de afgelopen jaren en wens het pastorale team van
De Vijfhoek veel devotie en werkplezier, tezamen met u.
Graag tot ziens.
Hartelijke groet, diaken Hans Bruin
9 mei 2022
MEIMAAND MARIAMAAND:
Vanouds is de meimaand speciaal
gewijd aan Maria. Waarom dat zo is weet ik niet. Het enige dat ik heb
kunnen vinden is dat dit al in de middeleeuwen het geval was. En wel in
Italië. Voor heel veel katholieken heeft Maria een bijzondere betekenis.
Maria is iemand bij wie wij gemakkelijk een kaarsje aan steken, iemand
wiens voorspraak wij vaak vragen. Een persoon in wie wij veel vertrouwen
hebben. In protestantse kringen heerste vroeger nogal wat weestand tegen
Maria. Men vond, en misschien niet helemaal onterecht, dat katholieken
zoveel aandacht aan Maria schonken, dat God zelf op de achtergrond
raakte. Maar in de jaren zestig van de vorige eeuw raakte alles op de
schop. Ook Maria verloor haar grote rol binnen de katholieke kerk. Stond
er vroeger in elke katholieke huiskamer wel een beeld van Maria, later
moest je Maria met een lantaarntje zoeken. Maria verdween naar zolder en
naar rommelmarkten. Het leek het definitieve einde van de Mariadevotie
in Nederland. Maar op de een of andere manier liet Maria zich niet
zomaar op zij zetten. Bedevaartplaatsen als Lourdes en Fatima bloeien
weer als vanouds. En ook dichterbij trekt Heiloo ook weer volop
gelovigen. En ook bij onze reformatorische broeders en zusters is er
meer aandacht voor Maria gekomen. Het merkwaardige feit doet zich voor,
dat er steeds minder kerken zijn, dat intussen meer als de helft van
Nederland zich niet meer rekent tot een kerkgenootschap, het aantal
Mariakapellen nog steeds groeit. En in elke kapel die aan Maria gewijd
is, branden altijd kaarsen of waxinelichtjes. Ook in de Vijfhoek
schenken we aandacht aan Maria. Juist ook in de meimaand. In
verschillende van onze kerken wordt weer wekelijks een Rozenhoedje
gebeden of een Mariaviering gehouden. In Waarland is er een oude
traditie in ere hersteld. We vieren sinds vorig jaar weer een echt
Marialof. Dit jaar op 16 mei om 19.00 uur in de Wulframkerk. De
focusgroep heeft dit jaar het initiatief genomen om een fietstocht te
organiseren langs alle kerken van de Vijfhoek en bij elke kerk stil te
staan bij de afbeelding van Maria, of de Mariakapel aldaar. Deze
fietstocht vindt plaats op zondag 29 mei. Er wordt gestart en
weggezonden vanuit de kerk van Nieuwe Niedorp (de enige van onze kerken
die aan Maria is toegewijd). Om half een is de start en we hopen dat
veel parochianen mee zullen fietsen (U mag natuurlijk ook met de auto).
Maria kan voor iedereen betekenis
hebben (of krijgen). Of je nu kerkbetrokken bent of randkerkelijk,
katholiek of van een ander of geen kerkgenootschap lid bent. Of je nu
jong of oud bent. Allemaal hebben we wel eens behoefte aan troost of een
steuntje in de rug. Maria kan dat voor ons zijn. Misschien zien we u in
het lof in Waarland of bij de fietstocht rond onze kerken. En anders….
Steek gerust eens een lichtje op bij Maria. De meeste Mariakapellen zijn
altijd open overdag.
Gerard Remmers, kapucijn.
21 januari 2022
NU AL
PRATEN OVER PASEN?
Kerstmis en de jaarwisseling is net achter de rug. Moet je dan nu al
over Pasen beginnen? Het klinkt een beetje absurd. En toch is het
helemaal niet zo vreemd. Maar Pasen is pas op 17 april hoor je dan. Dat
klopt. Maar we vergeten dan dat aan Pasen een periode vooraf gaat. Dat
is de zg. Veertigdagentijd, vroeger beter bekend als de grote Vasten.
Die vastentijd kun je qua omvang wel een beetje vergelijken met de
Ramadan. De vastenmaand van de Islam. Maar de vastentijd van de
katholieken was beduidend minder zwaar. Overdag mocht er, zij het met
mate, gewoon gegeten worden. En op water en koffie en thee stond
helemaal geen beperking. Er werd niet gesnoept. Als kinderen hadden we
ons vastentrommeltje, waar het gekregen snoep in ging. Er werd wel
soberder gegeten. Veel mensen probeerden in die tijd ook wel om niet te
roken. Een hele opgave in de tijd dat bijna iedereen rookte. Die
vastentijd bestaat niet meer. De vastentijd werd vervangen door de
Veertigdagentijd. Veertig dagen (behalve de zondagen) voor Pasen waarin
we nadenken over het lijden en sterven van Christus. De bedoeling was
dat je je in die tijd, net als vroeger in de vastentijd, het nodige zou
ontzeggen. Wat je daarmee uitspaarde werd gegeven aan de Vastenactie.
Op deze manier sneed het mes aan twee kanten. De mensen versoberden wat
én de derde wereld profiteerde ervan. Helaas bleef dit meestal bij goede
bedoelingen. De meeste mensen stopten heus wel wat geld in het
vastenzakje maar zichzelf wat ontzeggen gebeurde niet zo heel veel.
In
dit opzicht ben ik wel eens jaloers op de mensen van de Islam. Zij nemen
hun vastentijd bloedserieus (tenminste heel veel Islamieten). Van
zonsopgang tot zonsondergang wordt het niet gegeten en gedronken. En het
slot van de Ramadan is echt een groot feest. In het verleden heb ik wel
geprobeerd om mensen op te roepen om de Veertigdagentijd weer wat
serieuzer op te vatten. Ik vroeg mensen om samen met mij een dag per
week te leven op water en brood en het geld dat zo uitgespaard werd aan
de vastenactie te geven. De laatste jaren kreeg ik niemand zo gek om met
me mee te doen. Dan heb je zelf ook de neiging om het maar te laten
waaien. Dit jaar een nieuwe poging. Wie doet er met mij mee? In de
Veertigdagentijd een dag in de week leven op water en brood. Er wordt
steeds meer gepropageerd hoe zinvol het is om te vasten. Doe je het niet
om jezelf wat beter te kunnen beheersen dan zou je het kunnen doen voor
je eigen welbevinden. Wie er mee doet graag een mailtje aan
remmersgerard@gmail.com. Ik stuur dan elke week een stimulerende
boodschap. Ik ben benieuwd.
Gerard Remmers, kapucijn
6 december 2021
OP
WEG NAAR KERSTMIS
Wij zijn bijna halfweg de advent en we
kunnen ons afvragen wat wordt het met Kerstmis. We weten wel dat er geen
vieringen meer zijn in de avond en dat we maar 4 mensen per dag mogen
ontvangen. En soms hoor je dat Kerstmis niet door kan gaan: de corona
heeft ook Kerstmis in de greep.
Is Kerstmis dan alleen anno 2021
negativiteit en geen hoop dat het ooit weer beter mag gaan in de wereld?
Gelukkig mogen we juist in de kleine
dingen nieuwe lichtpuntjes ervaren. Ik denk er aan toen de bisdommen
bekend maakten, dat Kerstmis niet met nachtmissen gevierd kan worden,
stonden de vele vrijwilligers op om juist een Kerst te maken waar het
eeuwen oude verhaal beleeft kan worden in de kerken van de Vijfhoek.
Advent is een tijd van voorbereiding
op de geboorte van Gods Zoon. De donkere kanten worden verdreven door
dat er iedere week een kaars op de adventskrans wordt aangestoken.
Kerstmis is het feest dat het Licht in
onze wereld brengt. De kerstboom staat al in vele huizen, de kerststal
blijft bij velen op zolder staan. Het gaat juist om dat oude verhaal dat
de kerststal ons verteld. Hebben die oude verhalen afgedaan in onze
tijd? Kan het licht van de adventskrans juist een ander licht werpen op
ons leven. Kunnen wij anno 2021 het Kind weer in ons leven toelaten?
Kunnen wij ons daarop voor te bereiden?
Dat kan natuurlijk door bezinnen en
voorbereidingen te treffen voor de Kerstdagen. We kunnen ons verheugen
op Kerstmis als we licht zien in deze tijd. Verheugen dat het Kind weer
in ons leven komt.
Gaudete: de derde zondag van de Advent
die mag ons weg helpen naar Kerstmis.
Zoals ik al schreef hebben de
bisdommen maatregelen genomen met betrekking van het coronavirus. Deze
maatregelen betekent dat het geplande rooster aangepast gaat worden.
Daarom vraag ik u op te letten op de komende publicaties in de
dorpsbladen, dit om teleurstellingen te voorkomen.
Namens het pastorale team: Toon Jorink,
diaken
8-11-2021
KERKSLUITINGEN.
Jarenlang ben ik pastor geweest in
Zevenaar en omgeving. Toen ik daar begon in 2005 was er sprake van een
parochieverband Zevenaar en Gelders Eiland. Dat bestond uit een zevental
parochies. Zes tamelijk kleine dorpsparochies en één grotere parochie, Zevenaar.
De verschillende parochies werden samengevoegd tot één Willibrordusparochie. Na
enkele jaren kwamen er weer vier voormalige parochies bij en later nog eens
twee. We waren dus met dertien geloofsgemeenschappen. Tot er enkele jaren terug
besloten werd om negen van de dertien kerken te sluiten. Op niet al te lange
termijn zal er waarschijnlijk slechts één kerk open blijven. Het is een hard,
maar wel duidelijk beleid.
Ook hier in onze Vijfhoek hoor ik
mensen zich ook wel eens de vraag stellen: Hoelang zal onze kerk nog open kunnen
blijven. Als je puur naar het kerkbezoek kijkt ben je geneigd om te zeggen: Niet
lang denk ik. De Corona heeft hier natuurlijk ook geen goed aan gedaan, maar het
kerkbezoek is soms schrikbarend laag. Kerkbezoek is echter niet het enige wat
belangrijk is. Er is ook nog de vraag: Hoe vitaal is een parochie? Zijn er nog
een behoorlijk aantal vrijwilligers? Hebben we nog koren? Is de actie kerkbalans
nog succesvol?
Allemaal zaken die de vitaliteit van
een parochie mede bepalen. En dan is er natuurlijk ook nog het beleid van het
bisdom. De bisschoppen voeren in dit opzicht niet allemaal hetzelfde
beleid.
Maar de beste kans om een kerk open te houden is om de
kerk ter plaatse een vitale geloofsgemeenschap te laten zijn. En al ga je niet
zo heel vaak of nauwelijks naar de kerk, toch kun je je ook dan inzetten voor de
gemeenschap. Er zijn vele activiteiten in een parochie waar je aan deel kunt
nemen. En wat is er op tegen om je af en toe eens in de kerk te laten zien
tijdens een viering. Het zijn maar een paar manieren waarop een ieder kan helpen
om de kerk in haar of zijn dorp te behouden. Mensen, als we allemaal gaan zitten
afwachten kunnen we er zeker van zijn dat er over een paar jaar geen kerk meer
in ons dorp in functie is.
De pastors willen heel graag dat onze
kerken behouden blijven. Maar zonder de steun van de plaatselijke gemeenschap
gaat dit echt niet lukken. Laten we reëel zijn. Het is jullie kerk. Is het dan
te veel gevraagd om je je daar een beetje voor in te zetten?
Pastor Gerard Remmers.
Wat is het
voornaamste?
Een
leraar stond voor zijn klas. Er stonden allerlei dingen voor hem op zijn
bureau.
-Toen
het lesuur begon, pakte hij zonder woorden een grote lege mayonaise - pot en
deed hem vol met golfballetjes. Toen de pot tot de rand gevuld was, vroeg hij de
jongeren of de pot vol was. Ze knikten bevestigend.
-Toen pakte de leraar een doos met kleine kiezelsteentjes en goot die uit in de
pot. Hij schudde de pot een beetje en de kiezelsteentjes rolden in de open
plekjes tussen de golfballetjes. Toen vroeg hij zijn leerlingen opnieuw of de
pot vol was. Andermaal beaamden ze dat de pot nu echt wel vol was.
-Nu pakte de leraar een doos met zand en goot hem over de kiezelstenen en de
golfballen. En natuurlijk, het zand vulde alles verder op. En weer vroeg hij of
de pot nu vol was. En weer zeiden ze; “Ja, nu is de pot vol”.
-Daarop
nam de leraar twee blikjes bier van de tafel, maakte ze open en goot ze leeg in
de pot. En het bier vulde de ruimte tussen de zandkorrels. De jongeren lachten.
Toen
het weer rustig was zei de leraar; “Deze pot staat voor je leven.
-De
golfballetjes zijn de belangrijke dingen in je leven: je familie, je kinderen,
je gezondheid, je vrienden, je geloof, je grootste hobby. Het zijn de dingen die
zo belangrijk voor je zijn, dat wanneer al het andere in je leven er niet meer
zou zijn, maar dit nog wel, je leven nog steeds meer dan genoeg de moeite waard
zou zijn”.
-De kiezelsteentjes zijn de andere dingen die ertoe doen - zoals je werk, je
huis, je auto. -Het zand is al het andere, de kleine, onbelangrijke dingen.
Wanneer
je het zand of het bier eerst in de pot doet, is er geen tijd en ruimte meer
voor het echt belangrijke in je leven.
Vergeet
nooit jezelf de vraag te stellen, wat de golfballetjes of kiezelsteentjes van je
leven zijn. Die moet je als eerste in de pot leggen en daar alle aandacht aan
geven.
Hans Bruin
3 januari 2021
ZALIG NIEUWJAAR
Namens het pastoresteam; pastoor Tilma, diaken Toon Jorink en diaken
Hans Bruin, maar ook namens Pater Jan Molenaar, Pater Gerard Remmers,
rector Luc Georges en diaken Wim Timmer, wensen wij u allen een zalig
nieuwjaar, waarin Gods zegen u inspiratie, geestkracht, harmonie en
gezondheid moge brengen.
Het afgelopen jaar heeft voor de meesten onder ons in het teken gestaan
van oplettendheid, beperking van de sociale contacten en of erger, want
allemaal hebben we moeten ervaren hoe het Corona-virus grip kreeg op ons
leven. Ook heeft dit zijn weerslag gehad op de kerk-vieringen. Zo konden
de Paasvieringen niet doorgaan en mochten er niet meer dan 30 mensen in
de kerk, waardoor ook de Kerstvieringen anders ingevuld moesten worden.
Gelukkig waren velen van u via de ‘live-streaming’ verbonden met de ‘De
Vijfhoek-vieringen’ van Kerstavond en eerste Kerstdag, gezien de 1400
digitale bezoekers !
De Vijfhoekvieringen werden verzorgd door de parochies uit Het Kruis, De
Noord, ’t Veld, Nieuwe Niedorp en Waarland, welke op Kerstavond hun
eigen ‘Kerststal-herder en op eerste Kerstdag hun eigen ‘parochie-kaars
bij de Kerststal plaatste. Een prachtig gebaar van kerkelijke éénheid,
want samen vormen we de ledematen van de kerk.
Ook voelde we ons rijk met onze pastoor Tilma weer in ons midden.
Pastoor heeft namelijk het Corona-virus onder zijn leden gehad.
2021
JOZEF-JAAR !
Paus Franciscus heeft
besloten om 2021 speciaal aan de heilige Sint Jozef toe te wijden. De
Corona-pandemie heeft daarin een rol gespeeld, omdat deze extra
duidelijk heeft gemaakt welke betekenis mensen voor elkaar hebben, er te
zijn in elkanders vreugde en verdriet. Volgens de paus lijken deze
mensen daarmee op de heilige Jozef. Met dit speciale themajaar wil de
paus dan ook de heilige Jozef als beschermer extra benadrukken. Ook zijn
rol als voedstervader van Jezus wordt dit jaar extra belicht. De paus
brengt dit in verband met de zorg voor armen en migranten, maar ook met
de rol van Jozef als patroonheilige van de arbeiders. Ik wens u allen
dat de heilige Jozef ons moge begeleiden op ons levenspad, beschermen
tegen alle onheil en ons weet te inspireren in het delen van elkanders
liefde.
Hartelijke groet, mede
namens het pastores-team, diaken Hans Bruin
KERSTMIS 2020 - Hoe wordt met Kerstmis? Een Kerstgroet per post!
Dit stukje is geschreven
voordat de persconferentie is geweest op 8 december, maar het wordt wel
steeds duidelijker dat er geen versoepeling plaatsvindt met Kerstmis.
Maar wat doen wij met die onzekerheid, laten we die alleen gelden in
onze eigen kringetje en voelen wij ons tekort gedaan. Maar die
onzekerheid is ook buiten die kring. Dan denk ik aan al die mensen die
in verzorgingshuizen en verpleegtehuizen verblijven en waar nu zo weinig
bezoek ontvangen kan worden. Maar ook mensen die zich een isolatie
hebben opgelegd of geïsoleerd zijn om het coronavirus. Ook in onze
parochies zijn er mensen die zeker op deze dagen behoefte hebben aan een
blijk van betrokkenheid om even uit deze zo onnatuurlijke situatie te
zijn. Een kaartje kan zo’n blijk zijn, het besef dat er aan hen gedacht
wordt maakt het lichter en minder onzeker.
Laten we in de pen klimmen
of achter de computer om een kaart te sturen naar hen in de
verzorgingshuizen: b.v. Magnushof in Schagen en de Koppeling in Nieuwe
Niedorp en zij die gebonden zijn aan huis.
U weet vast wel iemand die
dat op prijs stelt. Het is een kleine moeite, mar o zo gewaardeerd.
Namens het pastoresteam:
Toon Jorink, diaken
Woensdag 4
november 2020
IN DIENST VAN DE VREDE
‘’
Vriend, ik doe u toch geen onrecht? 
Dit waren de woorden van Jezus, die we afgelopen zondag hebben mogen
horen uit het Evangelie volgens Mattheus, welke in het teken stond van
de vrede.
Zo horen we Jezus dan ook iedere zondagviering zeggen;
Vrede geef ik u, Mijn vrede laat ik u, woorden waarmee Hij het belang
ervan onderstreept, want ondanks vele vredesinitiatieven in de wereld
zien we ook zovele
schendingen
ervan. We hoeven hierbij maar de denken aan discriminatie, aan
vluchtelingen die worden tegengehouden aan grenzen, aan mensen die
gevangen zitten in oorlog, welke uitzien naar een leven zoals God dat
heeft bedoeld, leven in vrede. Daarom zegt Jezus….. Vriend, Ik doe u
toch geen onrecht, woorden waarmee wij worden opgeroepen in dienst te
staan van die vrede en om deze vorm te geven in een wereld voor ons
allemaal.
Afgelopen vrijdag hebben we naar de status van de Corona kunnen
luisteren. Allemaal merken we dat het nog steeds oppassen geblazen is in
onze omgang met elkaar, maar ook dat ons geduld extra op de proef wordt
gesteld, en zeker voor de kwetsbaren onder ons. Zo hoor ik dan zelfs
mijn altijd positieve moeder van 89 jaar zeggen; ik vind er op deze
manier niets meer aan, waarvan ik denk dat ze niet de enigste is.
Doch wordt ons gevraagd rustig te blijven en moeten we hopen dat er
binnenkort een medicijn op de markt komt, waarna we onze sociale
contacten weer kunnen oppakken.
Dat het Coronavirus ook de kerkvieringen nog steeds in de greep heeft,
dat is ook duidelijk.
Volop wordt er dan ook achter de schermen nagedacht over de koren, maar
ook over de vieringen van Allerzielen en Kerst. Hou pakken we dat aan is
de centrale vraag ?, want er mogen volgens de richtlijnen van de R.I.V.M.
niet ‘’ zoveel ‘’ mensen in de kerk zijn. Deze puzzel is nog niet
helemaal uitgewerkt maar zal u binnenkort worden aangereikt.
Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u. Laten we Hem daarin volgen.
Het geeft de mens zoveel rust, waardoor we ook deze Coronatijd
met elkaar aankunnen.
Hartelijke groet, mede namens het pastoresteam, diaken Hans Bruin
Vrijdag 23 oktober 2020
Waar worden mensen nou écht gelukkig van?
 Dit waren de woorden die ik in mijn preek
uitsprak in de viering van 4 oktober jl. Geen moment hoefde ik daar over
na te denken, omdat mijn hoofd en hart nog helemaal vol waren van de
geboorte van onze eerste kleinzoon Lenny, een geluksgevoel die veel
verder gaat dan al het materiele bij elkaar…..welke je mogelijk ook kunt
ervaren als een kind zomaar iets voor jou heeft gemaakt, of misschien
wel voor vader of moederdag. Gewoon iets kleins, een tekening of een kus
welke gevoelens oproepen van verbondenheid, van liefde … over wat je
kunt betekenen voor elkaar, de houding die Jezus ons heeft voorgedaan,
om Hem daarin te volgen. Onderstaand schrijven komt van Opa Leo Fijen,
de man die we denk ik allemaal wel kennen van het Geloofsgesprek op
zondagmorgen. Hartelijke groet, Diaken Hans Bruin
Opa
Op een koude
zaterdagmorgen loop ik mijn wekelijkse route naar de winkels in mijn
dorp. Ik ben later dan normaal en verbaas me  over
het lege dorpsplein. Ik zie bijna geen dorpsgenoten. Voor het eerst is
het echt koud deze winter. Misschien schrikt de vrieswind mensen af. Als
ik daarover loop na te denken, zie ik in de verte mijn kleinzoon aan
komen lopen. Steeds weer als hij opa of oma ziet, gaat hij van
enthousiasme en blijheid huppelen. Ook nu springt hij van puur plezier
naar mij toe. Die onbevangenheid en puurheid van mijn kleinzoon wennen
nooit en maken het zachtste in mijn ziel wakker. Ik wacht hem op met
open armen en geef hem een dikke kus. Zijn moeder is mijn dochter, ze
komt me tegemoet met de winkelwagen. Daarin zit met speen de andere
kleinzoon, nog maar één jaar jong. Hij moet lachen als ik zijn speen uit
zijn mond haal. En hij maakt smakkende geluiden met zijn mond. Dan
vraagt hij eigenlijk om een kus van opa. Die krijgt hij, midden op het
dorpsplein, in een snijdende kou. En juist nu merk ik niets van deze
kou. Want ik voel mij opgetild door mijn twee kleinkinderen. De oudste
doet dat met zijn huppelende blijheid. De jongste wil een zoen van opa.
Het gaat in het leven niet om woorden, maar om liefde die geen woorden
nodig heeft. Ik word op deze koude ochtend bevestigd als grootvader. Ik
ben een gezegend mens die mag delen in de warmte van kleinkinderen. Door
een huppelpas en een zoen. Daar kan geen vrieskou tegenop. (Auteur: Leo
Fijen uit de bundel: Alles wat me dierbaar is.)
MAGNIFICAT: ZINGEN MET MARIA
‘God
groet u zuivre bloeme’: de meesten van u zingen dit lied zo mee.
Misschien dat jongere parochianen er minder mee vertrouwd zijn, maar de
oude Maria-liederen raken bij veel mensen een gevoelige snaar. Bij Maria
vinden we herkenning. Als moeder snapt ze wat het betekent om de zorg te
hebben voor kinderen. We zien Maria in de Bijbelse verhalen omgaan met
de onverwachte en soms moeilijke gebeurtenissen in het leven. Tegelijk
is Maria iemand die vreugde en hoop vindt in haar geloof. Kortom: Maria
begrijpt wat wij meemaken. Geen wonder dat we een bijzondere band met
haar hebben, die tot uitdrukking komt in de liederen die we haar
toezingen.
Wist
u dat Maria zelf ook gezongen heeft? Toen zij bij Elisabeth op bezoek
kwam, zong ze een lied van vreugde en dankbaarheid. Wij kennen dat lied
onder de titel ‘Magnificat’. Ook dat lied is bij velen van u wel bekend,
al wordt het niet meer zoveel gezongen.
Het
woord ‘Magnificat’ komt uit het Latijn. U moet maar denken aan
‘magnifiek’ of aan een Magnum, een lekker groot ijsje. Dan voelt
u al aan dat Maria in haar lied bezingt hoe groot God is. Maria heeft
dat zelf ervaren. Want de grootheid van onze God laat zich vooral zien,
doordat Hij oog heeft voor wie klein is. Maria voelt zich bevoorrecht,
omdat God haar heeft uitgekozen om moeder te worden van Jezus. Zoals wij
ons bevoorrecht mogen voelen, dat we leven en toekomst vinden in de
kracht van de heilige Geest. Wat een wonder dat God zich met ons
bezighoudt! Dat is groots!
Met
haar lied bezingt Maria hoe groot en klein bij God omgekeerd worden:
mensen die zichzelf groot maken, die aan zichzelf genoeg hebben, die
overheersend zijn: ten opzichte van God stellen ze niks voor. God zet
hun buitenspel, want arrogantie doet afbreuk aan eenheid. Maar de
eenvoudigen, degenen die zich bewust zijn van hun tekorten, de mensen in
nood: naar hen ziet God om. Hij tilt hen op, geeft hen hoop, beschermt
hen en geeft hen een plek te midden van zijn volk.
Maria
bezingt die oude belofte van Gods kracht. Wij mogen met haar meezingen.
In een wereld waarin hard schreeuwen en harde repressie de boventoon
voeren, blijven wij zingen met Maria. Misschien als steeds kleinere
parochiegemeenschap, misschien zoekend en aarzelend, maar met Maria in
ons midden als voorbeeld en houvast. God maakt het kleine groot. Is dat
niet magnifiek?
Pastoor Tilma
ZOALS WIJ ONZE SCHULDENAREN VERGEVEN
Vergeven,
misschien wel een van de moeilijkste dingen in het leven. Maar ook een
van de belangrijkste dingen voor een gelukkig leven. Vaak wordt er
gedacht dat vergeving met de jaren komt, dat je op een gegeven moment
wel voelt dat het tijd is om de ander te vergeven.
Niets is minder waar. Vergeven is geen gevoel, maar een persoonlijke
keuze.
Mensen die eindelijk de keuze
van vergeving gemaakt hebben komen tot het besef dat het eigenlijk zonde
van hun tijd en energie is geweest, om alsmaar vol boosheid terug te
denken aan het onrecht dat ze is aangedaan.
Daarom vroeg de apostel Petrus in het Evangelie aan Christus: Hoeveel
keer moet ik iemand vergeven; zevenmaal? Nee, zei Christus, zeventigmaal
zevenmaal, waarmee Hij probeert aan te reiken dat we ons hiervoor
oneindig moeten blijven inspannen, naar de ander maar zeker ook naar
jezelf, want door vergiffenis kan je verder gaan met je leven, kan je
hart genezen, met de gedachte dat diegene die jou
gekwetst heeft dit mogelijk heeft gedaan vanuit een eigen gekwetst hart.
Vergeef jezelf…… Onderstaande tekst is van pastor Hans Stolp.
Hartelijke groet, Diaken Hans Bruin
VERGEEF JEZELF
Stel je voor dat Christus zelf voor je staat.
Kijk maar, durf maar, dan zie je Hem écht.
Kijk – en stel je dan de ogen voor, waarmee
Hij je aankijkt. Kijk in die ogen en laat je
raken door die allesomvattende liefde.
dat totale begrip en die troostende warmte
die je vanuit Zijn ogen tegemoet stroomt…
Stel je voor dat Christus zelf voor je staat.
Kijk maar in Zijn ogen en laat je raken,
laat je door Hem kennen. En dan, als je
het durft, kijk dan door Zijn ogen naar jezelf.
Kijk maar, maar kijk vol begrip en warmte
naar jezelf. Kijk en aanvaard jezelf,
zoals Hij je aanvaardt: onvoorwaardelijk.
Kijk naar jezelf, zoals Christus naar je kijkt
en zie, hoe Hij jou alles vergeeft: alles,
waar je zelf zo vaak aan tilt en waarover je
je zo schuldig voelt, het is goed, zeggen
zijn ogen. In die warme, eindeloze zee
van liefde die van Zijn ogen uitgaat, lost al
het donker op. Het is een liefde die jou laat
voelen: zoals je bent, ben je goed.
Kijk naar jezelf, zoals Christus naar je kijkt
en herinner je: wie zichzelf kan vergeven,
die kan anderen vergeven. Wie dat eenmaal
kan, wordt een geschenk voor anderen.
Want die kan zichzelf, ja, die kan het eigen
hart in alle kwetsbaarheid, zonder muren
en zonder enige reserve, aan anderen geven.
Stel je voor dat Christus zelf voor je staat,
kijk in Zijn ogen en laaf je aan Zijn liefde.
(Auteur Hans Stolp)
IN DIENST VAN DE VREDE
‘’
Vriend, ik doe u toch geen onrecht?
Dit waren de woorden van Jezus, die we afgelopen zondag hebben mogen
horen uit het Evangelie volgens Mattheus, welke in het teken stond van
de vrede.
Zo horen we Jezus dan ook iedere zondagviering zeggen; Vrede geef ik u,
Mijn vrede laat ik u, woorden waarmee Hij het belang ervan onderstreept,
want ondanks vele vredesinitiatieven in de wereld zien we ook zovele
schendingen
ervan. We hoeven hierbij maar de denken aan discriminatie, aan
vluchtelingen die worden tegengehouden aan grenzen, aan mensen die
gevangen zitten in oorlog, welke uitzien naar een leven zoals God dat
heeft bedoeld, leven in vrede. Daarom zegt Jezus….. Vriend, Ik doe u
toch geen onrecht, woorden waarmee wij worden opgeroepen in dienst te
staan van die vrede en om deze vorm te geven in een wereld voor ons
allemaal.
Afgelopen vrijdag hebben we naar de status van de Corona kunnen
luisteren. Allemaal merken we dat het nog steeds oppassen geblazen is in
onze omgang met elkaar, maar ook dat ons geduld extra op de proef wordt
gesteld, en zeker voor de kwetsbaren onder ons. Zo hoor ik dan zelfs
mijn altijd positieve moeder van 89 jaar zeggen; ik vind er op deze
manier niets meer aan, waarvan ik denk dat ze niet de enigste is.
Doch wordt ons gevraagd rustig te blijven en moeten we hopen dat er
binnenkort een medicijn op de markt komt, waarna we onze sociale
contacten weer kunnen oppakken.
Dat het Coronavirus ook de kerkvieringen nog steeds in de greep heeft,
dat is ook duidelijk.
Volop wordt er dan ook achter de schermen nagedacht over de koren, maar
ook over de vieringen van Allerzielen en Kerst. Hou pakken we dat aan is
de centrale vraag ?, want er mogen volgens de richtlijnen van de R.I.V.M.
niet ‘’ zoveel ‘’ mensen in de kerk zijn. Deze puzzel is nog niet
helemaal uitgewerkt maar zal u binnenkort worden aangereikt.
Vrede laat Ik u, Mijn vrede geef Ik u. Laten we Hem daarin volgen.
Het geeft de mens zoveel rust, waardoor we ook deze Coronatijd
met elkaar aankunnen.
Hartelijke groet, mede namens het pastoresteam, diaken Hans Bruin
Wilt u mij met mijn studiebeurs helpen om priester te
worden?
Geachte heer/mevrouw,
M ijn
naam is Emil, ik ben 28 jaar, ik kom uit Colombia en ik zit in het
tweede jaar van de priestersopleiding. Ik ben opgegroeid in een
katholiek gezin en heb vier broers en een zusje. Ik herinner mij
dat toen we kinderen waren, we regelmatig met zijn allen naar de kerk
gingen en onze ouders ons zeiden om tot
God te bidden en Hem te
danken voor alles wat wij hadden.
Op een bepaald moment moesten mijn ouders, broers, zusje en ik bij mijn
opa en oma gaan wonen. Die tijd is voor ons als kinderen een goede tijd
geweest, omdat
er in de wijk van opa en oma veel kinderen waren waarmee wij konden
spelen en praten. Maar aan de andere kant heeft het feit dat onze opa
streng
was, ons,
vooral voor mijn broers en mij, moeilijkheden gegeven. Wij werden een
beetje opstandig. In ieder geval, mijn opa wilde het beste voor ons. Een
paar jaar daarna zijn we verhuisd naar een eigen woning waarin mijn
ouders nog tot op
de dag van vandaag wonen. In de loop van de jaren werd deze
opstandigheid in mij steeds groter, tot een punt dat ik weinig aandacht
meer gaf aan wat mijn ouders mij zeiden. Ik begon naar feestjes te gaan,
alcohol te drinken, enz.
Op dat moment vond ik het aantrekkelijker naar een feest of
voetbalwedstrijd te gaan dan naar de kerk. Natuurlijk ging ik af en toe,
maar de H. Mis sprak mij niet erg aan en soms bleef ik gewoon tijdens de
Mis buiten de kerk staan.
Ik heb een paar jaar zo geleefd, helemaal bezig met dingen van de
wereld. Voor mij was werken het belangrijkste, want zo kon ik geld
verdienen om de dingen te doen die ik wilde doen. Maar als je aan aardse
dingen gehecht bent merk je, vroeg of laat, dat ze je niet het ware
geluk kunnen schenken. De feestjes, vriendin, vrienden en deze hele
sfeer gaven mij een soort blijdschap, maar dat was geen diepe
blijdschap. Het was oppervlakkig, omdat God er niet bij was. Aan de
andere kant was mijn relatie met mijn ouders niet best. Ik heb ze s oms
door mijn gedrag doen lijden. Natuurlijk, ik leed ook, maar ik kon mijn
gedrag niet veranderen. Maar toch was God naast mij. Vandaag mag ik het
zeggen. Hij heeft mij zoveel beschermd. Toen ik bijvoorbeeld naar
feestjes of de discotheek
ging, deed ik dat met een scooter en na het feest moest ik dronken terug
naar huis rijden. Dat was natuurlijk heel gevaarlijk en onverantwoord,
maar het maakte mij niet zo veel uit. Een paar keer heb ik bijna een
ongeluk gehad, maar God heeft dat niet toegelaten. Helaas, voor een
vriend was dat niet het geval. Hij was toen 17 jaar oud en na bij een
feest te hebben gedronken ging hij weg met zijn scooter en heeft hij een
ongeluk gehad dat hem zijn leven kostte. Dat deed mij veel pijn en liet
mij nadenken over hetgeen ik aan het doen was, want mij zou hetzelfde
kunnen overkomen, zo realiseerde ik me. Ik was ongeveer 20 jaar oud toen
dat gebeurde en vanaf dat moment begon ik het leven meer te waarderen.
Toen ik 18 jaar was heeft mijn vader mij uitgenodigd om naar de Kerk te
gaan om te luisteren naar een paar catecheses die hem hadden geholpen.
En zo ben ik bij de Neocatechumenale Weg gekomen. De Neocatechumenale
Weg is een beweging binnen de katholieke Kerk waar men het geloof in
kleine gemeenschappen beleeft en de kracht van het doopsel herontdekt.
Natuurlijk, in het begin had ik er veel moeite mee en daarom ging ik er
alleen maar af en toe heen. Maar toch, deze kleine momenten hielpen mij
om langzamerhand terug naar de Kerk te komen. Intussen had ik ook
militaire dienst gedaan. Dat deed ik in Bogotá, de hoofdstad van
Colombia. Deze ervaring heeft mij geholpen om een bredere kennis van de
realiteit en van het lijden te hebben. Want de stad waar ik vandaan kom
is klein en rustig, maar in de hoofdstad is het totaal anders. Het
bataljon lag dicht bij de arme wijken en daar heb ik veel dingen gezien.
 Wat
mij het meest trof was om jongeren van mijn leeftijd te zien die door de
drugs als zwervers leefden. Ik ben God heel dankbaar dat Hij mij in die
tijd beschermd heeft, want ik liep het risico om in de greep van de
drugs te komen. God liet dat echter niet toe. Toen ik naar huis
terugkwam, had ik de behoefte om naar het woord van God te luisteren. Ik
ging naar de Kerk, naar mijn gemeenschap, en daar waren de broeders en
zusters die mij met blijdschap ontvingen. En op dat
moment begon ik het Woord van God te begrijpen dat mij langzamerhand
verlichtte, dat mij liet zien dat ik een kind van God ben en dat God van
mij houdt zoals ik ben. Op dat moment begon ik een innerlijke
vreugde te ervaren, een vreugde die ik niet gevonden had in de aardse
dingen. Deze ervaring heeft mij goede vruchten gebracht: bijv. de
verzoening met mijn ouders en met andere mensen. Het heeft mij van een
leven gedomineerd door alcohol gered, het heeft mij de hoop
teruggegeven. Natuurlijk waren en zijn er nog momenten van strijd tegen
de neiging tot het kwaad, maar op die momenten heb ik de kracht van het
gebed en van de gemeenschap kunnen ervaren.
Ik zit nu in het seminarie,
omdat ik naar de roepstem van God heb geluisterd en deze heb beantwoord.
Er zijn bepaalde tekens in mijn leven die mij hebben geholpen om mijn
beschikbaarheid te geven om het evangelie te verkondigen dat ik ten
eerste heb ontvangen. Hierdoor mogen andere mensen ervaren met de hulp
van de Heilige Geest wat ik ervaren heb; dat God liefde is, dat Hij
vergeeft omdat Hij barmhartig is, dat Hij Zijn zoon Jezus Christus heeft
gezonden om ons te redden en tot Hem terug te brengen. Ik heb over de
kracht van het gebed geschreven. Daarom wil ik u vragen om voor mij en
mijn medestudenten te bidden. En als u ons met onze studiebeurs kunt
helpen, wilt u dan een bijdrage geven? Dank u wel van seminarist
Emil Serpa de la Ossa
Dank voor uw bijdrage!
Het seminarie stelt aan iedere priesterstudent een maandelijkse
studiebeurs beschikbaar.
Hiervan kan de studie van iedere student bekostigd worden. Om dit te
kunnen doen zijn zij afhankelijk van giften van mensen zoals u die het
seminarie een warm hart toedragen.
Zonder trouwe weldoeners zou het seminarie eenvoudig weg niet kunnen
bestaan.
Middels bovenstaande getuigenis van priesterstudent seminarist Emil
Serpa de la Ossa doen
zij dan ook een beroep op uw. Deze wordt van harte aanbevolen. Dank voor
uw bijdrage.
Diaken Hans Bruin
Uw donatie via internetbankieren
Stort uw donatie op rekeningnummer NL64 INGB 0000 0054 64. Vergeet
daarbij niet te vermelden t.n.v. ‘Het Grootseminarie' o.v.v.
Jaaractie Studiebeurs 2020.
Of via de website van het seminarie:
www.willibrordseminarie.nl
Berichten van 6 augustus 2020
Verandering door
gebed
Het is vandaag 6 augustus nu ik onderstaande
schrijf.
Het is de dag waarop de Katholieke kerk
de Gedaanteverandering van Jezus op de berg Tabor viert. We zitten op
deze datum nog volop in de vakantieperiode en zo ook de pastores. De
vakantietijd vormt voor velen een prachtige tijd om even uit te rusten,
misschien wel van een drukke baan maar mogelijk ook van de Corona-stress.
Dat de wereld van dit virus in de greep is, lijkt duidelijk, maar
gelijkertijd ervaren we ook dat de wereld ‘’gewoon‘’ verder gaat, met
alles erop en eraan. Zo zijn we gisteren enorm opgeschrikt door een
explosie die in Beiroet/Libanon heeft plaats gevonden, een ontploffing
die bij mij herinneringen opriep aan de vuurwerkramp in Enschede, waar
een complete woonwijk werd weggeblazen. Wat een drama voor alle
betrokkenen, waarvan ik mij kan voorstellen dat dit ook een aanslag kan
betekenen op iemands vertrouwen in de toekomst, misschien zelfs wel in
God.
Gelukkig geven de woorden van de apostel Paulus uit de heilige Schrift
ons houvast.
Woorden die doordrenkt zijn van Geloof, Hoop en Liefde, waarvan de
Liefde de grootste is.
Hiermee onderstreept Paulus dat het altijd de Liefde is die ons mensen
verder helpt, een houding die hijzelf als een werkwoord heeft moeten
ontdekken. Zo ontdekte Paulus dat de liefde bij hem ontbrak, totdat hij
Jezus leerde kennen, die hem genas van zijn onrechtvaardige manier van
denken, welke hem veranderde in een liefdevol mens.
Jezus nodigt ook ons mensen uit, om net als Paulus met Hem in gesprek te
gaan, je hart voor Hem open te zetten en toe te vertrouwen aan wat daar
ontbreekt. Uit ervaring maak ik vaak mee dat bidden niet voor iedereen
meer vertrouwd aanvoelt en dat mensen daar soms bij geholpen moeten
worden. Bidden is niet anders dan in gesprek zijn met God. Om daar een
beetje extra ondersteuning aan te geven voeg ik het interview toe van de
Italiaan Luigi Gioia, toen hij op bezoek was in de Abdij van Egmond. Ook
voor hem is het meer dan duidelijk dat God de mens ondersteund in een
gedaanteverandering van Geloof, Hoop en Liefde, die ons vraagt Hem
daarvoor uit te nodigen.
Ik wens u allen een fijne voortzetting van de vakantieperiode en blijf
in gebed met u verbonden.
Hartelijke groet, mede namens het pastores-team.
Diaken Hans Bruin
Zeven
tips voor een gesprek met God
In zijn boek ‘Zeg het tegen God’
beschrijft de Italiaanse Benedictijner monnik Luigi Gioia hoe je het
beste kan bidden. ( interview gepubliceerd in Trouw 2018 )
‘Gebeden hoeven niet eindeloos lang te zijn.
Houd het kort en simpel.’
Eigenlijk vindt hij het helemaal
geen gekke vraag. Natuurlijk heeft Luigi Gioia voorafgaande aan onze
ontmoeting gebeden voor het welslagen van dit interview. “Vanochtend heb
ik een half uur genomen om naar de dag van vandaag te kijken. En ik wist
dat jij mij zou komen interviewen. Dus heb ik gebeden dat wij een goed
gesprek zouden hebben.” Dat gebed voor een succesvol interview blijft
een beetje boven het gesprek hangen. Die eeuwige vraag: Helpt bidden nou
wel of niet?
Gioia vindt de vraag of een gebed
beantwoord wordt eigenlijk niet zo belangrijk. Niet voor niets besteedt
hij er in zijn boek, dat afgelopen week in Nederlandse vertaling
verscheen, nauwelijks aandacht aan. “Bidden helpt alleen al doordat ik
als ik bid de dingen anders ga zien. Mijn perceptie verandert. Volgens
mij is dat een wonder. Mensen realiseren zich vaak onvoldoende dat op
het moment dat ze begonnen te bidden, zich al anders voelden. Ze voelden
zich in harmonie met iets groters, noem het God. Ik wil het niet
minimaliseren, begrijp me goed. Ik heb in mijn leven vaak gebeden voor
dingen, soms hele wereldse dingen en ze zijn gewoon gebeurd. Ik weet
niet of ze plaatsvonden omdat dit nu eenmaal moest, of omdat God
erachter zat. Ik geloof dat bidden altijd tot een verandering leidt.
Vaak is het alleen niet op de manier dat we gehoopt of gedacht hadden.”
Gioia praat bijna een uur lang in
de Abdij van Egmond (“Hier lijkt bidden inderdaad niet zo moeilijk”)
gedreven over iets dat volgens hem iedereen kan leren. Hijzelf kan geen
dag, zelfs bijna geen uur zonder bidden. “Leven is voor mij als de
stukjes van een puzzel. We kijken ernaar en we zien eerst alleen de
stukjes en we verliezen vervolgens het overzicht. Bidden helpt mij om
van die stukjes weer één beeld te maken.”
Je kunt overal bidden
“We hebben de neiging heel hard
te zoeken naar de ideale omstandigheden om te bidden. Een rustige plek,
genoeg vrije tijd en de juiste stemming. Dat soort dingen. Op deze
manier ga je nooit bidden. Heb je bijvoorbeeld een rustige plek, dan ben
je niet in de stemming. Lawaai of een slechte stemming of een verkeerd
moment, het maakt niet uit: alles kan in een gebed worden omgezet. Op
het moment dat ik dat door had, kon ik overal bidden. Soms zijn we
gewoon te beleefd om te bidden. Denken we dat we voorzichtig met God
moeten zijn. Maar God is altijd bij ons. Altijd en overal. Hij is bij me
als het lawaaiig is en als het stil is. Het is mijn gewoonte geworden om
constant met God te praten, want dat is bidden toch vooral voor mij. Of
ik nou wandel of in de auto zit, ik praat met Hem. Zodra ik in de auto
zit, begin ik al met bidden. Ook al is het maar een ritje van tien
minuten. En dan begin ik altijd met de dingen maak waar ik het meest
zorgen over maak. Zelfs over dingen die we ongepast vinden als het om
God gaat, kunnen we met Hem in gesprek gaan. Als ik bijvoorbeeld kwaad
ben. God wil mijn woede horen en dus moet ik die met Hem delen en
vertellen waar die vandaan komt. Zelfs als ik vol lustgevoelens zit, kan
dat een plek krijgen in mijn gebed. God weet wat het is om mens te zijn
en Hij heeft me zo geschapen.”
Gebed is een gesprek dat God
met jou begonnen is
“Bidden is tweerichtingsverkeer.
Daarom is de Bijbel zo belangrijk, want daarin praat God met ons. Daarin
raakt hij ons aan met zijn woorden. In de Bijbel lees je hoe Jezus
mensen geneest, hoe hij met zijn leerlingen rondtrekt, hoe hij praat met
de Samaritaanse vrouw, daar kan je God ontmoeten in de Psalmen. Bidden
is vaak een antwoord op God die ons ‘aanraakt’ met Zijn woorden. Tegen
mensen die God niet kunnen vinden, zou ik willen zeggen: ‘Alleen al het
feit dat je dingen aan hem toevertrouwt, maakt een verschil in je
leven.’ Zelfs als een gebed niet beantwoord wordt. Maar zeg wel tegen
Hem: ‘Ik vind het frustrerend dat ik niets van U hoor.’ Het is
belangrijk het gesprek niet te beëindigen. Je moet altijd door blijven
bidden. Zoals Jezus op het kruis. Zelfs op het moment dat hij het gevoel
had dat God hem had verlaten, bleef hij met Hem praten.”
Kijk naar het voorbeeld dat
Jezus zelf heeft gegeven
“Toen ze Jezus koning wilde
maken, deed hij iets opmerkelijks: hij ging gelijk in gebed. Ander
voorbeeld: hij verricht een groot wonder en dat maakt hem gevierd. Wat
doet Jezus dan: hij gaat weer bidden. Wat hij eigenlijk doet is afstand
nemen. Hij laat ons zien dat het goed is om je af en toe terug te
trekken in jezelf, om afstand te nemen. Anders zijn we constant ‘ in de
gebeurtenissen’ en missen we het overzicht. Jezus bidt omdat hij dan in
een ‘ruimte’ komt waar hij contact kan maken met zijn Vader. Met God.”
Zoek naar een goede houding om
te bidden
“Dan bedoel ik niet of je op je
knieën moet gaan om te bidden. Iets wat ik trouwens niet kan. Ik zit
liever. In het boek gebruik ik het woord ‘pose’. Welke houding moet je
aannemen om God te bereiken? Daarbij is het van belang om God niet te
zien als een verre entiteit, maar als een iemand met wie je dagelijks
verkeert. Die ons helpt begrijpen waar het in het leven om draait en wie
hij werkelijk is. Hij is een Vader, hij geeft om ons en hij houdt van
ons. Hoe meer ik zelf met dit beeld vertrouwd raakte, des te meer
veranderde ik. Door jezelf als Zijn zoon of dochter te beschouwen, heb
je altijd toegang tot Hem. Jezus is daarin natuurlijke hét voorbeeld.
Als zoon van God heeft hij ons laten zien wat het betekent om kind van
God te zijn.”
Hou het kort en simpel
“Gebeden hoeven niet eindeloos
lang te zijn. Zelfs een zin, een kreet of een woord kan een gebed zijn.
Hou het kort, hou het simpel, doe het vaak en wees echt. Zolang het maar
tegen God gericht is. Dat leren we in de Psalmen, die bevatten een schat
aan korte zinnen die lucht geven aan alle mogelijke situaties in je
leven. Hou het kort en herhaal het veelvuldig, zou ik willen zeggen. De
woestijnvaders, zeg maar de eerste monniken, vergeleken het gebed met
een pijl. Gebeden moeten als pijlen zijn die je op God afvuurt. Ze zijn
snel en je moet er veel gebruiken. Dit beeld laat ook zien dat iedereen
kan bidden, ook al heb je weinig tijd.”
Wees eerlijk
“Als je gelooft dat God alles van
je weet kun je – ook al zou je dat willen – geen dingen voor Hem
achterhouden. Verder vereist bidden ook een gezonde dosis zelfkennis. Je
moet jezelf in de ogen durven kijken. Vaak durven we God geen dingen toe
te vertrouwen, omdat we ze niet eens tegen onszelf durven te zeggen.
Bidden kan dus een manier zijn om een gezonde wijze eerlijk naar jezelf
te kijken en je tekortkomingen onder ogen te zien. Ik was onlangs
jaloers op iemand. Dat kon ik maar heel moeilijk van mezelf aannemen:
hoe kon ik nou jaloers zijn op iemand? Door het onder woorden te brengen
in een gebed kon ik aanvaarden dat ik na-ijver voelde. Waarom zou ik mij
ervoor schamen?”
Zeg het tegen God
“Belangrijkste les is: breng het
onder woorden. Leg het bij God neer. Als ik terugkijk op mijn
gebedsleven, kan ik alleen maar zeggen dat alles ervan afhankelijk is.
Het heeft voor mij alles veranderd. Er zijn gebeden van mij beantwoord
en anderen niet. Eén gebed is heel pijnlijk voor mij geweest, het werd
niet beantwoord en leidde bij mij tot een grote crisis. Ik kon niet
begrijpen waarom God mijn gebed niet verhoorde. Het ging om een meisje
dat ik kende. Ze wilde abortus plegen en ik bad dat ze niet zou doen.
Uiteindelijk deed ze het toch. Dat was pijnlijk. Ik dacht dat God naar
me zou luisteren.
Nu kijk ik er anders tegen aan.
Nu zie ik dat God vaak machteloos is. En Hij denkt op lange termijn.
Soms grijpt Hij direct in de geschiedenis in en verandert dingen meteen.
Maar Zijn favoriete manier om dingen te veranderen, is om het aan de
geschiedenis over te laten. Dingen veranderen dan van binnenuit. Hij
zelf is deel van de geschiedenis.”
‘Zeg het tegen God. Een
aanmoediging om te bidden’, Luigi Gioia uitgeverij Kok 248 blz. € 17,95
Gods
brief aan jou
Mijn kind,
Alles wat je doet is Mij bekend
Want je bent gemaakt naar Mijn evenbeeld
voordat je verwekt werd, kende Ik je al
Je bent geen vergissing
Ik heb je prachtig gemaakt
Ik heb je gemaakt in de buik van je moeder
Mijn verlangen is om je te overladen met Mijn liefde
Ik geef je wat je nodig hebt
Ik denk oneindig veel aan je
Ik zal niet stoppen met het goede voor je te doen
Want je bent Mijn kostbaarste bezit
Als je Mij met je hele hart zoekt, zal je Mij vinden
Ik ben de Vader die je troost in al je verdriet
Als je terneergeslagen bent, ben Ik dicht bij je
Zoals een herder een lam draagt, zo heb ik jou gedragen
IK ben je Vader en Ik hou net zoveel van jou als van mijn Zoon, Jezus
Hij kwam om te laten zien dat Ik aan jou kant sta en niet tegenover je
Ik gaf alles op waar Ik van hield, zodat Ik misschien jouw liefde zou
winnen
Jezus stierf zodat wij weer bij elkaar kunnen komen
Als je Jezus verwelkomt, ontvang je Mij ook
Kom thuis en Ik geef je het grootste feest dat je beleefd hebt
Mijn vraag is : Wil je Mijn kind zijn?
IK wacht op je ….
Groeten van je hemelse Vader - ( ontleend aan psalm 139 )
|
