Gidsjes
Als wandelaar met hond krijg je te maken met specifieke beperkingen in de begaanbaarheid van de paden:
Specifieke hindernissen voor honden zijn soms wel, soms niet uit de routebeschrijving af te leiden.
Hekken zijn meestal wel vermeld in de routebeschijvingen. Ook staat er dan wel of je door het hek heen kan, of dat je er overheen moet klimmen. Maar ook als er staat dat je door een hek heen moet, dan zou het toch kunnen zijn dat je er overheen moet. Ik heb meer dan eens meegemaakt, dat een hek dat open zou moeten kunnen gaan was dichtgebonden of met een ketting op slot gedaan.
De vermelding van een overstapje maakt ook duidelijk dat er een hindernis voor de hond is.
Veeroosters daarentegen worden zelden in routebeschrijvingen vermeld. Evenmin als over het pad gespannen draden.
Veeroosters vormen voor mijn hond overigens geen obstakel meer. Ik leerde hem al snel, aangelijnd, gebruik te maken van de meestal aanwezige strookjes grond naast het rooster. Daarbij was het meestal onvermijdelijk dat hij ook met zijn rechter- of linkerpoten op het rooster zelf moest lopen. Al snel leerde hij dat op eigen kracht te doen. En hij loopt nu ook (voorzichtig!) over roosters waar geen strookje aanwezig is.
Oriëntatie vooraf
Door je vooraf goed te oriënteren op de route, kan je veel vervelende verrassingen voorkomen .
Ik begin altijd met de routebeschrijving goed te lezen. Daaruit blijkt meestal al of je hekken en overstapjes moet passeren. Verder probeer ik een zo goed mogelijk beeld te krijgen van het terrein waarover het pad voert. Google-Earth en Streetview zijn daar zeer behulpzaam bij. Weiden en natuurterreinen, kades, tiendwegen en dijkkruinen zijn verdachte gebieden, waar je, ook als dat niet in het gidsje vermeld is, rekening moet houden met hekken of andere versperringen. Het kan voorkomen dat op zo'n terrein de doorgang voor honden verboden is, ook al is het niet in het gidsje vermeld.
Met Streetview kan je soms ook zien hoe een hindernis er uit ziet. Is het een hek waar de hond doorheen of omheen (door de sloot!) kan? Is het hek niet te hoog om de hond er overheen te tillen?
Ook de websites die informatie geven over natuurterreinen zijn in dit kader nuttig. Meestal maken deze duidelijk of een terrein of pad verboden is voor honden. Als ik een verbod vermoed en ik kan daar via internet geen duidelijkheid over krijgen probeer desnoods de terreinbeheerder te bellen of ik zoek voor het geval dat een alternatieve route.
Onverwachte obstakels
Maar ondanks alle goede voorzorgen is niet te vermijden is dat je toch voor onverwachte obstakels komt te staan: een veehek dat niet open kan of waar de hond niet doorheen kan, of een veerooster. Mijn hond heeft zich inmiddels geleerd veeroosters veelal op eigen kracht te nemen. En bij een hek gaat hij op zoek naar een gat waar hij doorheen kan kruipen. Als dat een oplossing biedt, neem ik hem zonodig aan de lijn en leidt hem door de sloot naast het hek.
Als dat allemaal niet mogelijk is en er is geen alternatieve route voorhanden (wat regelmatig het geval is zonder terug te gaan of een grote omweg te maken), dan zit er niets anders op dan je hond over het obstakel heen te tillen. Bij een wat hoger hek moet je dan eigenlijk met zijn tweeën zijn, anders moet je de hond aan de andere kant laten vallen, in de hoop dat hij dan goed op zijn poten terecht komt. En hetzelfde geldt vrijwel altijd voor overstapjes. De consequentie is, dat als je niet tot tillen in staat bent, lang niet alle paden geschikt zijn om met een hond te bewandelen.
Overigens liggen in mijn ervaring de obstakels voornamelijk in de veen- en kleigebieden. Het Pelgrimspad bijvoorbeeld ligt tussen Amsterdam en Heusden bezaaid met obstakels en voor honden verboden trajectdelen. Maar ten zuiden van Heusden kom je er geen meer tegen.
Onverwachte verboden voor honden los je overigens niet op met tillen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat die verboden worden gerespecteerd. Er zit dan niets anders op dan terug te gaan en een alternatief te zoeken. Al moet ik toegeven dat ook ik wel eens na overleg met een plaatselijke autochtoon die vertelde zelf dagelijks het verbod te negeren een verbod genegeerd heb.
Dieren
Het is heel belangrijk dat je weet hoe je hond omgaat met andere dieren. Afhankelijk daarvan moet je tijdig anticiperen op de aanwezigheid daarvan.
Met hofhonden, ook al komen die luid blaffend en grommend van het erf af, kan mijn hond goed om gaan. Maar katten gaat hij achterna, maar die zijn hem altijd te snel af..
Schapen vragen de meeste aandacht. Mijn hond wil ze opjagen en schapen zelf zijn meestal bang voor honden. Als ik een veld met schapen nader, doe ik hem daarom altijd aan de lijn. Ik wil niet het risico lopen dat hij door een maas in een hek achter de schapen aan gaat. Waar het pad door een veld met schapen loopt, wat vooral in het westen van het land met enige regelmaat het geval is, en er is een parallel lopende weg, neem ik altijd de laatste. Waar het onvermijdelijk is tussen de schapen door te lopen, houd ik mijn hond altijd kort aan de lijn en probeer ik met een zo groot mogelijke boog om de schapen heen te lopen. Overigens nemen schapen meestal de benen als ze een hond zien.
Met koeien ligt het weer anders. Volwassen koeien blijven meestal rustig grazen, mits je er maar voldoende afstand tot bewaart. Jongvee daarentegen is nieuwsgierig en komt achter je aan. Met wat ksss'sen laten ze zich meestal wel op afstand houden. Mijn hond reageert op koeien rustig, mits hij kort aan de lijn loopt.
Eén keer moest ik door een wei met paarden. Die kwamen in een draf op ons af en lieten zich niet wegjagen. Er zat toen niets anders op dan mijn hond los te maken, waarna hij zich uit de voeten maakte. Door een wei met paarden ga ik dus niet meer.
Op natuurterreinen heb je soms te maken met grote grazers. Het is mijn ervaring dat het net als bij gewone koeien voldoende is om de hond kort aan de lijn te houden (aan de lijn houden moet sowieso op de meeste natuurterreinen) en met een grote boog om de dieren heen te lopen. Ik heb het overigens al een paar keer meegemaakt, dat de grote grazers pal voor het hek lagen waardoor je het terrein op of af moest. Daar zat er niets anders op, dan op een andere plaats over het hek heen te klimmen of er onder door te kruipen.
Tenslotte: wild. Ik ga hier niet de passie preken over de noodzaak gevolg te geven aan de bordjes "honden aan de lijn". Ik geef slechts in overweging dat ook de veiligheid van je eigen hond er bij gebaat kan zijn gevolg te geven aan deze geboden. Je zou toch niet willen dat je hond in een bos achter een ree aan gaat en je je hond daardoor kwijt raakt? Of nog erger: het aan de stok krijgt met wilde zwijnen?
Rapporteren
Al met al lijkt het mij heel belangrijk dat in aanvulling op de gidsjes wandelaars met honden zo nauwkeurig mogelijk rapporteren waar welke hindernissen zijn, en ook wat eventueel de alternatieven zijn. Als het gaat om de paden gaat die ik zelf gelopen heb, mag je mij mailen: . Ik verwerk die informatie dan op deze website.
Als wandelaar met hond krijg je te maken met specifieke beperkingen in de begaanbaarheid van de paden:
- voor honden verboden trajectdelen;
- obstakels in de vorm van veeroosters, overstapjes, hekken en schrikdraden over het pad.
- vee: schapen, koeien, paarden, maar ook grote grazers als Schotse runderen.
Specifieke hindernissen voor honden zijn soms wel, soms niet uit de routebeschrijving af te leiden.
Hekken zijn meestal wel vermeld in de routebeschijvingen. Ook staat er dan wel of je door het hek heen kan, of dat je er overheen moet klimmen. Maar ook als er staat dat je door een hek heen moet, dan zou het toch kunnen zijn dat je er overheen moet. Ik heb meer dan eens meegemaakt, dat een hek dat open zou moeten kunnen gaan was dichtgebonden of met een ketting op slot gedaan.
De vermelding van een overstapje maakt ook duidelijk dat er een hindernis voor de hond is.
Veeroosters daarentegen worden zelden in routebeschrijvingen vermeld. Evenmin als over het pad gespannen draden.
Veeroosters vormen voor mijn hond overigens geen obstakel meer. Ik leerde hem al snel, aangelijnd, gebruik te maken van de meestal aanwezige strookjes grond naast het rooster. Daarbij was het meestal onvermijdelijk dat hij ook met zijn rechter- of linkerpoten op het rooster zelf moest lopen. Al snel leerde hij dat op eigen kracht te doen. En hij loopt nu ook (voorzichtig!) over roosters waar geen strookje aanwezig is.
Oriëntatie vooraf
Door je vooraf goed te oriënteren op de route, kan je veel vervelende verrassingen voorkomen .
Ik begin altijd met de routebeschrijving goed te lezen. Daaruit blijkt meestal al of je hekken en overstapjes moet passeren. Verder probeer ik een zo goed mogelijk beeld te krijgen van het terrein waarover het pad voert. Google-Earth en Streetview zijn daar zeer behulpzaam bij. Weiden en natuurterreinen, kades, tiendwegen en dijkkruinen zijn verdachte gebieden, waar je, ook als dat niet in het gidsje vermeld is, rekening moet houden met hekken of andere versperringen. Het kan voorkomen dat op zo'n terrein de doorgang voor honden verboden is, ook al is het niet in het gidsje vermeld.
Met Streetview kan je soms ook zien hoe een hindernis er uit ziet. Is het een hek waar de hond doorheen of omheen (door de sloot!) kan? Is het hek niet te hoog om de hond er overheen te tillen?
Ook de websites die informatie geven over natuurterreinen zijn in dit kader nuttig. Meestal maken deze duidelijk of een terrein of pad verboden is voor honden. Als ik een verbod vermoed en ik kan daar via internet geen duidelijkheid over krijgen probeer desnoods de terreinbeheerder te bellen of ik zoek voor het geval dat een alternatieve route.
Onverwachte obstakels
Maar ondanks alle goede voorzorgen is niet te vermijden is dat je toch voor onverwachte obstakels komt te staan: een veehek dat niet open kan of waar de hond niet doorheen kan, of een veerooster. Mijn hond heeft zich inmiddels geleerd veeroosters veelal op eigen kracht te nemen. En bij een hek gaat hij op zoek naar een gat waar hij doorheen kan kruipen. Als dat een oplossing biedt, neem ik hem zonodig aan de lijn en leidt hem door de sloot naast het hek.
Als dat allemaal niet mogelijk is en er is geen alternatieve route voorhanden (wat regelmatig het geval is zonder terug te gaan of een grote omweg te maken), dan zit er niets anders op dan je hond over het obstakel heen te tillen. Bij een wat hoger hek moet je dan eigenlijk met zijn tweeën zijn, anders moet je de hond aan de andere kant laten vallen, in de hoop dat hij dan goed op zijn poten terecht komt. En hetzelfde geldt vrijwel altijd voor overstapjes. De consequentie is, dat als je niet tot tillen in staat bent, lang niet alle paden geschikt zijn om met een hond te bewandelen.
Overigens liggen in mijn ervaring de obstakels voornamelijk in de veen- en kleigebieden. Het Pelgrimspad bijvoorbeeld ligt tussen Amsterdam en Heusden bezaaid met obstakels en voor honden verboden trajectdelen. Maar ten zuiden van Heusden kom je er geen meer tegen.
Onverwachte verboden voor honden los je overigens niet op met tillen. Ik denk dat het heel belangrijk is dat die verboden worden gerespecteerd. Er zit dan niets anders op dan terug te gaan en een alternatief te zoeken. Al moet ik toegeven dat ook ik wel eens na overleg met een plaatselijke autochtoon die vertelde zelf dagelijks het verbod te negeren een verbod genegeerd heb.
Dieren
Het is heel belangrijk dat je weet hoe je hond omgaat met andere dieren. Afhankelijk daarvan moet je tijdig anticiperen op de aanwezigheid daarvan.
Met hofhonden, ook al komen die luid blaffend en grommend van het erf af, kan mijn hond goed om gaan. Maar katten gaat hij achterna, maar die zijn hem altijd te snel af..
Schapen vragen de meeste aandacht. Mijn hond wil ze opjagen en schapen zelf zijn meestal bang voor honden. Als ik een veld met schapen nader, doe ik hem daarom altijd aan de lijn. Ik wil niet het risico lopen dat hij door een maas in een hek achter de schapen aan gaat. Waar het pad door een veld met schapen loopt, wat vooral in het westen van het land met enige regelmaat het geval is, en er is een parallel lopende weg, neem ik altijd de laatste. Waar het onvermijdelijk is tussen de schapen door te lopen, houd ik mijn hond altijd kort aan de lijn en probeer ik met een zo groot mogelijke boog om de schapen heen te lopen. Overigens nemen schapen meestal de benen als ze een hond zien.
Met koeien ligt het weer anders. Volwassen koeien blijven meestal rustig grazen, mits je er maar voldoende afstand tot bewaart. Jongvee daarentegen is nieuwsgierig en komt achter je aan. Met wat ksss'sen laten ze zich meestal wel op afstand houden. Mijn hond reageert op koeien rustig, mits hij kort aan de lijn loopt.
Eén keer moest ik door een wei met paarden. Die kwamen in een draf op ons af en lieten zich niet wegjagen. Er zat toen niets anders op dan mijn hond los te maken, waarna hij zich uit de voeten maakte. Door een wei met paarden ga ik dus niet meer.
Op natuurterreinen heb je soms te maken met grote grazers. Het is mijn ervaring dat het net als bij gewone koeien voldoende is om de hond kort aan de lijn te houden (aan de lijn houden moet sowieso op de meeste natuurterreinen) en met een grote boog om de dieren heen te lopen. Ik heb het overigens al een paar keer meegemaakt, dat de grote grazers pal voor het hek lagen waardoor je het terrein op of af moest. Daar zat er niets anders op, dan op een andere plaats over het hek heen te klimmen of er onder door te kruipen.
Tenslotte: wild. Ik ga hier niet de passie preken over de noodzaak gevolg te geven aan de bordjes "honden aan de lijn". Ik geef slechts in overweging dat ook de veiligheid van je eigen hond er bij gebaat kan zijn gevolg te geven aan deze geboden. Je zou toch niet willen dat je hond in een bos achter een ree aan gaat en je je hond daardoor kwijt raakt? Of nog erger: het aan de stok krijgt met wilde zwijnen?
Rapporteren
Al met al lijkt het mij heel belangrijk dat in aanvulling op de gidsjes wandelaars met honden zo nauwkeurig mogelijk rapporteren waar welke hindernissen zijn, en ook wat eventueel de alternatieven zijn. Als het gaat om de paden gaat die ik zelf gelopen heb, mag je mij mailen: . Ik verwerk die informatie dan op deze website.